Ανάρτηση του Γιάννη Παντελάκη
Δυο άνθρωποι (από το πλήρωμα, ο ένας μάλιστα αξιωματικός) σπρώχνουν δυο τρείς φορές κάποιον που προσπαθεί να μπει στο πλοίο, αυτός πέφτει στη θάλασσα, πνίγεται στα απόνερα που προκαλούν οι προπέλες. Σαν μην συμβαίνει τίποτα οι δυο αναφέρουν στον καπετάνιο ότι όλα ειναι καλά και το πλοίο φεύγει για τον προορισμό του.
Πολλοί άλλοι άνθρωποι (το υπόλοιπο πλήρωμα) δεν αντιδρούν, δεν μιλάνε, δεν κάνουν τίποτα, δεν ρίχνουν καν ένα σωσίβιο, δεν ειδοποιούν το λιμεναρχείο μήπως εξαντληθούν οι πιθανότητες να σωθεί ο άνθρωπος που έπεσε στη θάλασσα. Η δουλίτσα τους, η μικρή συντεχνία τους, οι φιλίες τους με τους δυο πρώτους, η λογική ”που να μπλέκομαι εγώ τώρα”, αρκούν για να μη κάνουν απολύτως τίποτα.
Αρκετοί άνθρωποι (επιβάτες) διαμαρτύρονται, ειδοποιούν το λιμεναρχείο, στέλνουν βίντεο στα ΜΜΕ, συμπεριφέρονται σαν κανονικοί άνθρωποι με εσυναίσθηση που αντιδρούν όταν έχουν γίνει μάρτυρες μιας εγκληματικής ενέργειας.
Αν αντιδρούσαν έτσι όλοι ή σχεδόν όλοι οι επιβάτες, αν τα έκαναν άνω κάτω γι’ αυτό που είχε συμβεί, το πλοίο θα αναγκαζόταν να γυρίσει στον Πειραιά, δεν θα χρειάζοταν η παρέμβαση μετά από μια ώρα του λιμεναρχείου που είχε ειδοποιηθεί από αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν. Αρκετοί από τους επιβάτες που γνώριζαν τι είχε συμβεί, απλά ήθελαν να πάνε στον προορισμό τους.
Θέλω να πω ότι αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι κοντόφθαλμο να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα περιορίζεται μόνο στα δυο μέλη του πληρώματος και τον καπετάνιο που ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα ότι δεν έχει ευθύνη αυτός και η εταιρεία, το πρόβλημα μας είναι πολύ πιο μεγάλο. Η βαρβαρότητα, η αδιαφορία για μια ανθρώπινη ζωή και ο ωχαδελφισμός, στοιχεία κοινωνιών σε απόλυτη παρακμή, δεν αφορούν μόνο σε ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, ας μη βαυκαλιζόμαστε…
********************************************************************************
Ανάρτηση του Πάνου Λάμπρου
Το “φίδι” στην προβλήτα του πλοίου
Αδυνατώ να προσδώσω χαρακτηρισμό. Οι λέξεις χάνονται μέσα στην εικόνα, μπερδεύονται μέσα στη λάσπη του μυαλού και του ταραγμένου από απύθμενη κακία κόσμου.
Παλαιότερα για ένα εισιτήριο σε λεωφορείο. Χθες το βράδυ πάνω στην προβλήτα του πλοίου. Μέσα στα άγρια βλέμματα, στο “έξω από εδώ”, στις σπρωξιές, στην αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή.
Ποιες λέξεις να πούμε, που να είναι ικανές να κινήσουν τη συνείδηση, την ανθρώπινη αλληλεγγύη, τη θλίψη ή την οργή; Ποια λέξη έχει τη δύναμη να αντισταθεί στη λαίλαπα του καθημερινού φασισμού; Ποια λέξη, ποια σκέψη, ποια ιδέα μπορεί να αλλάξει την πυξίδα σε μια άγονη, αδιέξοδη και θλιβερή διαδρομή;
Ο κόσμος σιώπησε, ο πολύς κόσμος για να είμαι ακριβής, σιώπησε όταν κάποιος έσπρωχνε στη θάλασσα έγκυο προσφύγισσα. Σιωπή και για το εισιτήριο στο λεωφορείο. Σιωπή, αδιαφορία, δικαιολογίες στο τρομακτικό έγκλημα της Πύλου. Αμηχανία και σιωπή στο, χιτλερικής έμπνευσης, πογκρόμ της Λεμεσού στην Κύπρο.
Ψάξτε λέξεις, ψάξτε ιδέες, αναζητήστε τρόπους αντίδρασης και διαμαρτυρίας πριν είναι αργά. Που ίσως και να είναι… Το φίδι κυκλοφορεί ύπουλα, δηλητηριάζει συνειδήσεις, κατασκευάζει ένα κόσμο που όμοιό του είχαμε να ζήσουμε δεκαετίες.
