Ο Σταμάτης Σακελλίων γράφει με αφορμή ένα σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ
Σιγά, σιγά μου ήρθε να γράψω κάτι με αφορμή το σκίτσο του Βαγγέλη του Χερουβείμ.
Να μιλήσω για τον Μεμέτ τον δάσκαλο που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, αλλά είχα μάθει πολλά από τον Μουσταφά αλλά και τον Αιχάν. Μεβλίτ είχαμε κάνει κάποιες φορές.
Να μιλήσω για την Ρεφικά την άθεη αριστερή ποιήτρια, δημοσιογράφο που κάπνιζε έπινε και συγκρουόταν. Τότε που ήταν τα πέτρινα χρόνια της μειονότητας. Τότε που οι ψυχές των ανυπότακτων ανθρώπων συντριβόντουσαν από τον ελληνικό και τον τούρκικο εθνικισμό. Να σας πω πως η πορεία αυτών των ανθρώπων ήταν γεμάτη σπασμένα γιαλιά και πόνο. Μα μέσα τους κάποιες φορές έβγαινε μια αισιοδοξία.
Να σας μιλήσω για τον αγαπημένο σύντροφο τον Ναζίφ, που στα πέτρινα χρόνια το μακρινό ’78 ήρθε κρυφά από την Πόλη που σπούδαζε για ένα βράδυ στην Κομοτηνή να μιλήσει, μειονοτικός αυτός, για το Πολυτεχνείο σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Έφυγε το πρωί πίσω. Σπίτι του δεν πήγε. Την άλλη μέρα ασφαλίτες και προξενικοί πήγαν στον πατέρα του και τον έψαχναν.
Να σας μιλήσω για έναν ευγενικό άνθρωπο τον Ιμπράμ τον Ονσούνογλου, ψυχίατρο που για χρόνια ζούσε στη Σαλονίκη γιατί είχε παντρευτεί Ελληνίδα. Τον Ιμπράμ που είδε από την αρχή περίπου μαζί με τον Μουσταφά, τον Ναζίφ και άλλους το πρόβλημα Σαδίκ στην ουσία του κι’ όχι στις κραυγές.
Να σας μιλήσω και για άλλα, αλλά ίσως δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες.
Όμως οι άνθρωποι σημαίνουν και σημαίνουν πιότερο στα πέτρινα χρόνια.
Να σας πω για τον Μουσταφά; Πολλά ναι, αλλά πιότερο ταιριάζει μια φράση, η νηφάλια και ανυποχώρητη αποφασιστικότητα του, αυτή του όντως αριστερού ανθρώπου. Ναι, οι άνθρωποι σημαίνουν. Και πιότερο σημαίνουν αυτοί και αυτές που κάναν τον πόνο τους, τον πόνο του μειονοτικού, πολιτική πράξη χειραφέτησης.
