Γράφει η Αγγέλικα Σαπουνά
Εκείνη τη χρονιά, το ‘09 ή το ’10, δεν είμαι σίγουρη, τα παιδιά στο σχολείο μου είχαν φτιάξει ένα πανώ με στίχους από ένα τραγούδι, για την πορεία του Αλέξη – κι η διευθύντρια το είχε απαγορεύσει, γιατί ήταν, έλεγε, απαράδεκτο για μαθητές. Το είχαν, ωστόσο, στον τοίχο του διαδρόμου του δευτέρου ορόφου για κάποια χρόνια.
Τα είχα δει σε πορείες αυτά τα παιδιά, είχαμε κάνει και μια μουσική εκδήλωση στην Αγορά της Κυψέλης, τότε που ήταν ακόμη «κατάληψη» και περνούσαν με μηχανές χρυσαυγίτες απ’ την περιοχή κάτω απ’ την Πατησίων και μας απειλούσαν, τους «καταληψίες».
Τότε που κάτι «αλητάκια» του σχολείου, την επόμενη μέρα μετά την εκδήλωση, ήρθαν στο διάλειμμα και μου είπαν: «Κυρία, εσείς είστε καλοί άνθρωποι, σοβαροί, αλλά δεν κάνετε για τέτοια, να ’ρθουμε εμείς που τους ξέρουμε αυτούς τους τύπους, να σας φυλάμε το βράδυ;» και τους απάντησα «να ’ρχεστε να τα λέμε και να τραγουδάμε κι άμα είμαστε εκεί μαζί δεν χρειαζόμαστε φύλαξη».
Σήμερα άλλα παιδιά, τα ίδια παιδιά, στο ίδιο σχολείο, έλεγαν τραγούδια για τον Αλέξη, δεν τα ήξεραν αυτά τα παλιά, αλλά έλεγαν τα ίδια τραγούδια. Το ίδιο τραγούδι, πάντα, για μένα από τότε το τραγούδι του Δεκέμβρη, το τραγούδι των καλών, των ζωηρών, των όμορφων παιδιών αυτού του κόσμου.
