Γράφει Γιώργος Δ. Μπέτης
Φτάσαμε, λοιπόν, στο παρά πέντε! Είναι η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε. Κι ας γκρινιάζουν όσοι μας συμπαθούν γενικώς (είτε μας ψηφίζουν είτε όχι) πως μας αρέσουν οι διασπάσεις!
Και το λένε αυτό σ’ ανθρώπους που θυσίασαν μέρες, μήνες, χρόνια ή την ίδια τους τη ζωή για να προστατέψουν τα λαϊκά συμφέρονται με τον τρόπο που εκείνοι ήθελαν ή μπορούσαν, ανιδιοτελώς πάντα!
Η Αριστερά, επειδή μόνη της χαράζει το δρόμο, βρίσκεται συνεχώς μπροστά σε διλήμματα. Κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν ξέρουν τι επιλέγουν και γιατί. Δε δικαιούνται λοιπόν να επικαλεστούν αργότερα άγνοια!
Ακόμη και κάποιοι νεοπροσήλυτοι, που ήρθαν από κόμματα αρχηγικά ψάχνοντας καινούργιο «πατερούλη» και προσπαθούν να εξηγήσουν τους κανόνες της εσωκομματικής δημοκρατίας σ’ εκείνους που την έζησαν και στ’ όνομά της ανέχτηκαν πολλά κι αντιδημοκρατικά πολλές φορές!
Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν μπορούν χωρίς υπουργική καρέκλα! Μάθαμε πια την κυβερνησιμότητα κι αγνοούμε ποιες ευθύνες συνεπάγει! Τι θα κάνουμε αν γίνουμε κυβέρνηση και θεωρούμε το κεφάλαιο πολύ καλό εργαλείο; Προφανώς ό,τι κι αυτοί που κυβερνούν τώρα! Το θέμα δεν είναι να νικήσουμε το Μητσοτάκη, αλλά την πολιτική του. Και στην πολιτική δεν κερδίζεις με μαγκιές, αλλά με οράματα, θέσεις και σχέδιο.
Κι επειδή ακούω το παραμύθι της δημοκρατικής εκλογής από τα μέλη του δίφραγκου, που στην πλειοψηφία τους ποτέ δεν τα είδαμε στο κόμμα και τις εκδηλώσεις του, σκέφτομαι πως το ενάμισι εκατομμύριο που ψήφισε ΣύΡιζΑ, δε ζήτησε να ιδιωτικοποιηθούν τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία, ούτε ν’ αποχτήσουν μετοχές οι εργαζόμενοι για να μην απεργούν! Ξέρουμε λοιπόν τι επιλέγουμε κι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες της επιλογής μας.
Όσο για τους οπαδούς κι όσους περιμένουν να φύγουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη για να φανούν οι μετριότητες, ας μη βιάζονται. Το πρώτο βήμα το έκαναν ήδη! Διέλυσαν το ΣύΡιζΑ. Μπορεί ελεύθερα κι άφοβα να κυβερνά η δεξιά για δεκαετίες. Αν το καταλαβαίνουν ή όχι είναι άλλης τάξης θέμα.
Κι επειδή μιλάμε για ηγέτες, ο Αλιέντε έφυγε τελευταίος, νεκρός με το όπλο στο χέρι υπερασπιζόμενος τις ιδέες του. Δεν την κοπάνισε πρώτος και γαία πυρί μειχθήτω!
