Γράφει η Άννη Νούνεση.
Έτσι, με τον εννενηντάχρονο κυρ -Νίκο κρατούμενο των φυλακών, με την τουαλέτα του, μια πολυθρόνα σκηνοθέτη με τρύπα και με τους πιο επικίνδυνους αριστερούς στα ξερονήσια εδραιώθηκε η Δημοκρατία.
Οι μπλε ποδιές και οι κορδέλες ρύθμιζαν την ηθική στα θηλυκά. Τα πηλήκια με το χρυσό σιρίτι κρύβανε τα τσιγάρα των αγοριών και οι απαγορευμένες μουσικές προστάτευαν τις λέξεις όλων.
Το ένα δεν το λέγαμε το άλλο δεν το ακούγαμε για κείνο δεν μιλάγαμε. Η Ντάντα λάβαινε τώρα τα γράμματα της αδελφής της που ήταν στην Ρουμανία στο Αστυνομικό τμήμα. Οπότε αντί του ταχυδρόμου τα έφερνε στο σπίτι το όργανον. Ένας όροφος ήταν.
Ο ανηψιός της, ο γιος της άλλης αδελφής, φοβόταν τα γράμματα της θείας η οποία ζήταγε βελόνια με χρυσή τρύπα για να περνάει η κλωστή.
Η μητέρα του, τρίτη αδελφή, είχε αυτοκτονήσει και το παιδί ήταν ευαίσθητο. Παρουσιάστηκε λοιπόν στην αστυνομία και δήλωσε ότι δεν θέλει να λαμβάνει αλληλογραφία από κομμουνιστικές χώρες και ότι δεν ήξερε τίποτα για βελόνια, μήπως θεωρηθεί συνθηματικό.
*
Στο σπίτι αυτό οι αυτοκτονίες ήταν δύο. Η Θάλεια η μητέρα του και η Ιρένε, άλλη θεία. Η Θάλεια ηυτοκτόνησε διότι ο σύζυγος ήτο ασθενής, η δε Ειρήνη διότι δεν την εδέχθη όταν επέστρεψε από τον εραστή.
Η μικρή άκουγε τις κουβέντες μα έβλεπε την αλήθεια κάτω από τα βελούδινα σαλόνια που είχαν έρθει από την Τεργέστη διαφορετικά.
Η αλήθεια της Εντμές της Εβραίας με την μουσική και τα κεντήματα δεν είχε να κάνει με τα συστήματα του πρώτου ορόφου. Εκεί βρέχανε ξανά τα ρούχα αν δεν ήτανε καλά σιδερωμένα και δεν δίνανε μπισκότα στα παιδιά.
Γκενεράλε ήτο η θεία Έλλη, την οποία η μικρή έλεγε Γκεστάπο. Ο τεράστιος διάδρομος που χρησίμευε στην Εντμέ για παιχνίδι της γάτας με την υπηρεσία ήταν στον κάτω όροφο ο διάδρομος που χώριζε την Έλλη από τον αγαπημένο της άντρα.
Στο τέλος του διαδρόμου ο Νάνες κόλλαγε γραμματόσημα σε ένα έπιπλο να φαίνεται ωραίο. Στην άλλη άκρη η Έλλη κεντούσε στραυροβελονιά. Η καρέκλα της ήταν τοποθετημένη σε σημείο ώστε όταν κάτι της έπεφτε να μπορεί με ένα νεύμα να της το φέρει ο Νάνε. “Αν καθήσω” έλεγε “αλλού και μου πέσει το ψαλίδι θα πρέπει να φωνάξω Νάνε, φέρε το ψαλίδι. Από εκεί που είναι με βλέπει”.
*
Η Έλλη αγαπούσε τον Νάνε τόσο πολύ ώστε όταν ήθελε να πάει βόλτα με το λεωφορείο, τον έστελνε στην αφετηρία να βρει θέση να καθίσει με σκοπό να σηκωθεί στην στάση πλησίον του σπιτιού όπου θα είχε κατεβεί να τον περιμένει για να καθίσει εκείνη.
Ο Νάννε, ήτο φαρμακοποιός, σπετσιέρης. Ήτο γλυκός και προσινής, λυπόταν που η υπηρεσία αναγκαζόταν να του στύψει την πορτοκαλάδα μα χαμογελούσε και έλεγε ευχαριστώ.
Την χρονιά αυτή στις 25 Μαρτίου έφαγε σκορδαλιά και μπακαλιάρο. Η Έλλη δε έτρωγε τηγανητά. Είχε βγάλει μικρή τις αμυγδαλές και φοβόταν. Έτρωγε ολίγον βραστόν βακαλάον με λεμόνι. Μετά το φαγητό ξαπλώσανε μα κατά τις πέντε που επρόκειτο να πάει στην στάση για την καθιερωμένη θέση δεν σηκώθηκε ο Νάνε. Έτσι η Έλλη έλαβε δυστύχημα. Πέθανε ο άνδρας της, χάσανε και τη βόλτα.
*
Η μικρή είχε μεγαλώσει είχαν αλλάξει και σπίτι μα η Έλλη και η Εντμέ ζούσαν ακόμη μαζί.
Στο νέο σπίτι πάνω από το αστυνομικό τμήμα εκεί που είχανε το καναρίνι πήρανε τώρα και γάτο.
Το κορίτσι διάβαζε με το γατί αγκαλιά μα ύστερα ο γάτος καθόταν κάτω από το κλουβί και κοίταγε το πουλί. Φαίνεται ότι του έλεγε θα σε φάω γιατί έχασε όλα τα φτερά του. Φτερά για τα οποία έμαθε ο γάτος να πηδάει στα έπιπλα.
Πήγαινε σχολείο το παιδί με τα Γαλλικά και τα Γερμανικά και τα Αγγλικά του και με το ποδήλατο του φίλου παρέα. Ο πατέρας όμως δεν επέτρεπε συναναστροφές και πάρτυ και χορούς όπως τα άλλα παιδιά τα όμοια της. Έλεγε ναι μόνον όταν το οικογενειακό status του νέου ή της νέας ήτο υψηλόν.
Οι παρέες λοιπόν ήταν καθώς πρέπει, με αποτέλεσμα η μικρή να είναι συνεχώς με αναπάντητα ερωτηματικά.
Τα καλοκαίρια όμως είχαν χάρη. Υπήρχε το club Mediteranée όπου για τα Γαλλικά ο μπαμπάς παρέβλεπε πολλά πρέπει.
