Το δεύτερο κείμενο που δημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Πειραιά
Τα μπερδεύω, τα ανακατεύω, τα κάνω σούπα-αυγολέμονο. Ποντάρετε!
Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;
Στην Τρούμπα του Πειραιά αλλά και στα περίχωρά της υπήρχανε τα λημέρια των παπατζήδων, το γκέτο του αγοραίου έρωτα, οι επισκέπτες-πελάτες των οίκων ανοχής και κάθε είδους περιπλανώμενοι ερωτύλοι με γενετήσιες ή μη διαστροφές, ομοφυλόφιλοι, παιδεραστές, επιδειξιομανείς, αυνανιστές, ηδονοβλεψίες, εφαψίες (κολλητηριτσίδες) και κάθε είδους κολασμένη ψυχή περνούσε από τα μονοπάτια της Τρούμπας και από τους παραπλήσιους κήπους της Τερψιθέας και του Τινάνειου για να βρει ευκαιρίες ερωτικής εκτόνωσης, με ή χωρίς συντρόφους.
Τα παιχνίδια των παπατζήδων παίζονταν ο μεν παπάς τόσο στην Τρούμπα όσο και στα περίχωρά της, τα δε παιχνίδια της ρουλέτας και των κληρώσεων αποκλειστικά στην Τρούμπα και ιδιαίτερα στους σινεμάδες Φως και Ολυμπία. Εκτός ς από την Τρούμπα, ο παπάς παιζότανε στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο λιμάνι, στον ηλεκτρικό σταθμό και απέναντι από το παλαιό ταχυδρομείο σε ένα οικόπεδο του ΙΚΑ όπου υπήρχε το Λούνα Παρκ και όπου η περιβόητη Ταμάρα παρουσίαζε ημίγυμνη τα ακροβατικά της.
Για να παιχτεί το κάθε παιχνίδι που ήτανε ομαδικό έπρεπε να επανδρωθεί από τους παίκτες όπου ο καθένας έπαιζε και τον ρόλο του. Για να δημιουργηθεί η διαδικασία της απάτης και να βγει το μεροκάματο, όπως έλεγαν οι παπατζήδες, θα έπρεπε η ομάδα να είναι πλήρης. Ιδιαιτέρως στον παπά με τα χαρτιά της τράπουλας ή με τις δακτυλήθρες υπήρχε η παρακάτω σύνθεση.
Ο Ρίχτης (ο σημερινός παπατζής) είναι ο παίκτης που κρατάει τα χαρτιά της τράπουλας ή τις δακτυλήθρες που τις μετακινεί με διάφορες κινήσεις ανάλογα με την τεχνοτροπία του παιχνιδιού.
Ο Αβανταδόρος που ωθεί τα υποψήφια θύματα (κυρίτζια) προκειμένου να τα δελεάσει για να παίξουν.
Ο Βοηθός του Αβανταδόρου που κρατάει πάντα στα χέρια του χρήματα και παίζει εικονικά. Είναι ο πονταδόρος όπως τον αποκαλούν οι παπατζήδες. Ο προστάτης του παιχνιδιού που διώχνει τους ανεπιθύμητους και ενοχλητικούς «μπανιστάδες», σύμφωνα με την ορολογία των παπατζήδων.
Ο Τσιλιαδόρος ή Τσιλιαδόροι, ανάλογα με τον χώρο που παίζεται το παιχνίδι, δίνουν το σήμα της διάλυσης του παιχνιδιού και της φυγής των παπατζήδων όταν πλησιάζει η αστυνομία.
Όλοι στόχο είχαν πως θα παρασύρουν τους ανυποψίαστους αφελείς παίκτες που τα λέγανε κυρίζια και τα οποία νόμιζαν ότι θα κέρδιζαν εύκολα χρήματα από το ποντάρισμα.
Το συνηθέστερο παιχνίδι παιζόταν με τρία τραπουλόχαρτα. Το ένα εξ αυτών έπαιζε τον ρόλο του παπά (συνήθως ο Ρήγας της τράπουλας) τα άλλα δύο ήτανε όμοια. Δυο άσσοι, δύο διπλά ή οποιοδήποτε άλλος παρόμοιος συνδυασμός. Και τα τρία φύλλα ήτανε τσακισμένα στην μέση για να μπορεί ο Ρίχτης να τα χειρίζεται καλύτερα στα χέρια του για να μην γλιστράνε. Η κάθε τεχνοτροπία του ριξίματος του παπά ήτανε και μια διαφορετική απάτη που γινότανε από την κίνηση των χεριών του Ρίχτη.
Αρχικά ο Ρίχτης έπρεπε να εμφανίσει στα υποψήφια θύματα τα κυρίζια, όπως τα λέγανε, ότι το παιχνίδι είναι απλό, καθαρό και ότι δεν κλέβουνε. Έτσι έριχνε και ξαναέριχνε τον παπά με αργές κινήσεις και συγχρόνως τον βοηθούσε σε αυτό και ο Βοηθός του Αβανταδόρου ο οποίος πόνταρε γρήγορα και πάντα κέρδιζε για να προσελκύσουν έτσι και να παρασύρουν τους αφελείς παίκτες με δόλωμα το εύκολο κέρδος. Με την φαινομενικά όμως αργή κίνηση του παπά και μόλις διαπίστωναν ότι τσιμπούσαν τα κυρίζια και ήταν έτοιμα να ποντάρουν, άρχιζε η διαδικασία της παραπλάνησης που γινότανε ως εξής:
- Ο Ρίχτης έχει στα χέρια του τρία φύλλα της τράπουλας και τα απλώνει με σειρά στον πάγκο του. Τα δύο εξ αυτών είναι όμοια και το τρίτο εμφανίζει τον παπά.
- Από τα δύο όμοια παίρνει το ένα και το τοποθετεί με απλή κίνηση σε μια άκρη του πάγκου. Παίρνει στα χέρια του το άλλο όμοιο και συγχρόνως βάζει πάνω από αυτό το φύλλο με τον παπά.
- Κάνοντας αυτή την τοποθέτηση των δύο φύλλων, δείχνει το πρώτο φύλλο και μονολογεί «Αυτό δεν έχει και χάνει». Με αστραπιαία κίνηση πετάει το επάνω φύλλο που έχει τον παπά και ξαναλέει «και αυτό δεν έχει και χάνει» δείχνοντας πάλι το πρώτο φύλλο, αφού το επάνω που είχε τον παπά πετάχτηκε ταχυδακτυλουργικά.
- Μετακινεί συγχρόνως το όμοιο φύλλο που υπήρχε στην άκρη και το μεταβιβάζει δήθεν γρήγορα στην άλλη άκρη και οι αφελείς, τα κυρίζια, με το σκεπτικό ότι τα δύο φύλλα που είχε στα χέρια του κανένα δεν είχε τον παπά, άρα είναι αυτό που μετακίνησε ο παπατζής από την μια άκρη στην άλλη και ποντάρουν εκεί και χάνουν.
Ο Πονταδόρος όμως παραμονεύει μήπως κάποιο κυρίζι στοιχηματίσει στο επάνω φύλλο που έχει τον παπά και ποντάρει πριν τοποθετηθούν τα χρήματα του κυριζιού πάνω στο φύλλο με τον παπά. Με τον τρόπο αυτό κανένα κυρίζι δεν κερδίζει. Ο δεύτερος τρόπος ήτανε το τσάκισμα της άκρης του φύλλου με τον παπά, από έναν εκ των Αβανταδόρων, σε συνδυασμό με την προσποίηση του Ρίχτη ότι βήχει γυρίζοντας το κεφάλι του προς τα πίσω.
Γυρνώντας προς τους παίχτες, ο παπατζής μετά από τον βήχα του, ξαναπιάνει τα φύλλα στα χέρια του και με αθέατη κίνηση του νυχιού αποκαθιστά το τσάκισμα του φύλλου με τον παπά και τσακίζει συγχρόνως ένα από τα άλλα δύο όμοια φύλλα και διαλαλεί…
‘’εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;’’ ‘’βάλτε να πάνε’’ Τα κυρίζια τοποθετούν τα χρήματα στο τσακισμένο φύλλο και ψάχνουν ακόμη τον παπά. Αφού οι τσέπες τους έχουνε αδειάσει, φεύγουν γεμάτοι απογοήτευση.
Το άλλο παιχνίδι του παπά γινότανε με τρεις δακτυλήθρες. Τον ρόλο του παπά έπαιζε ένα ρεβίθι, στραγάλι, φακή ή ένα κομμάτι στρογγυλό από σπάγκο. Ο Ρίχτης τοποθετούσε με το χέρι του σε μια δαχτυλήθρα ένα από τα πιο πάνω αντικείμενα και αφού έβγαζε με ταχύτητα το αντικείμενο και το έβαζε στο νύχι του το τοποθετούσε σε άλλη δαχτυλήθρα.
Μονολογούσε και έλεγε συγχρόνως με την κίνηση. Τα μπερδεύω, τα ανακατεύω, τα κάνω σούπα-αυγολέμονο. Ποντάρετε. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς; Τα κυρίζια «ποντάριζαν» και τελικά έφευγαν με άδειες τσέπες.
Το παιχνίδι της ρουλέτας με τα μικρά-μεγάλα και άσπρα-κόκκινα ήτανε μια κατασκευή από ξύλινη πλάκα με έναν κύκλο στην μέση που τον χώριζαν σε ίσα μέρη. Στο κέντρο τοποθετούσαν έναν δείκτη από σίδερο ή αλουμίνιο και τον γύριζαν με το χέρι. Τα κυρίζια τοποθετούσαν τα χρήματά τους. Σε κάθε πλευρά της πλάκας υπήρχε και ένας παπατζής ο οποίος ακουμπούσε με τρόπο στην πλάκα και επιβράδυνε το γύρισμα του δείκτη ο οποίος σταματούσε εκεί που υπήρχαν τα λιγότερα ή καθόλου χρήματα.
Το παιχνίδι των κληρώσεων παιζότανε και αυτό τις περισσότερες με τρόπο απατηλό.
Τα κυρίζια αγόραζαν κάρτες από τους παπατζήδες και περίμεναν λίγο μέχρι να πουληθεί ένας σημαντικός αριθμός από αυτές.
Στην σακούλα με τους αριθμούς από το ένα έως το εκατό έλειπε ένας λαχνός ο οποίος βρισκότανε πάντα στα χέρια κάποιου παπατζή. Επίσης, μια από τις καρτέλες που αντιστοιχούσε στον αριθμό που κρατούσε ο παπατζής βρισκότανε στα χέρια του παπατζή. Όταν άρχιζε η κλήρωση ο ένας εκ των παπατζήδων αγόραζε και άλλες κάρτες και μέσα σε αυτές έβαζε και αυτήν που θα κέρδιζε.
Ο άλλος παπατζής αγόραζε και αυτός. Ο οργανωτής του παιχνιδιού έδινε εντολή στον παπατζή που κρατούσε στα χέρια του τον λαχνό να βάλει το χέρι του στην σακούλα και να την ανακατέψει.
Αρκετές φορές γινότανε γνήσια κλήρωση και αφού πουλιόντουσαν όλες οι κάρτες ο παπατζής έδινε εντολή σε κάποιο κυρίζι να τραβήξει τον λαχνό μέσα από την σακούλα. Με τον τρόπο αυτό διατηρούσαν οι παπατζήδες την αξιοπιστία του παιχνιδιού στα μάτια των υποψηφίων θυμάτων.
*
Όλα αυτά τα παιχνίδια τα έβλεπε ένας πιτσιρίκος και γελούσε. Δεν φανταζότανε ποτέ ότι υπάρχουμε τόσο αφελείς να τους κοροϊδεύουν. Από τότε έβγαλε το συμπέρασμα ότι όσο υπάρχουνε αφελείς θα υπάρχουνε και αετονύχηδες που θα εκμεταλλεύονται τους αφελείς. Είναι νόμος της κοινωνίας που επαληθεύεται καθημερινά. Παραδείγματα πολλά. Οι απάτες των παπατζήδων άγγιξαν και αγγίζουν τις κοινωνίες με διαφορετικές μορφές και παίζονται με ρόλους παρόμοιους των παπατζήδων. Μόνο που τα παιχνίδια των παπατζήδων καθώς και οι ομάδες που τα απαρτίζουν, τα «τακίμια» είναι αγγελούδια σε σύγκριση με την πληθώρα των ομάδων που δρουν σε διάφορους χώρους και δημιουργούν την σύγχρονη διαπλοκή, αδιαφάνεια και διαφθορά που αποσκοπεί στην αρπαγή του κοινωνικού πλούτου.
