Γράφει για το Καμίνι η Άννη Νούνεση
Αυτό που λένε “εύκολος άνθρωπος” ήταν η Αννέτα. Άποψη είχε, έβρισκε όμως εύκολο το “ναι” και δύσκολη την γκρίνια που ακολουθούσε τα “όχι”.
Θα το φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ, έχω την ένεση. Κατέβασέ τα εσύ, θα βάλω εγώ το νερό για το κλύσμα. Γιατί την εποχή που ήταν νοσοκόμα η Αννέτα τα κλύσματα ήταν το πρώτο φάρμακο.
Έβαζε ράμματα, και χάιδευε πληγές η Αννέτα στο Δημοτικό ιατρείο.
Της φέρνανε τα παιδιά που έφαγε ο σκύλος, τους γέρους που γδαρθήκανε τραβώντας το νερό από το πηγάδι, τα κορίτσια που κάψανε τα χέρια στους και τις γιαγιάδες που είχανε δυσεντερία.
“Λίγα λίγα τα τρώμε τα μούσμουλα” τους έλεγε. “Σκύψε τώρα να κάνω το κλύσμα. Μα ήρθες από το χωριό χωρίς βρακί;
Η κυρά Αννέτα ήταν ντυμένη στα άσπρα. Όλοι νόμιζαν ότι δεν αλλάζει ρόμπα, μα η αλήθεια ήταν αλλού.
Δεν θέλω κόρη μου το πράσινο, έξη μήνες είχε ηπατίτιδα ένα παιδί, δεν θέλω λουλουδάτο μια κοπέλα έκοψε τα δάχτυλα της με δρεπάνι και κάτω είχε φούστα με λουλούδια. Δεν θέλω, οι γιαγιάδες έρχονται μαυροφορεμένες να κάμουνε το κλύσμα, μα ούτε και κόκκινο γιατί εκείνο το παιδί που γλίστρησε από τον βράχο, είχε κόκκινα.
“Και λοιπόν; κυρία Αννέτα; λέγανε οι πωλήτριες.
“Τι και λοιπόν”; “Άσπρα, φέρε άσπρα”.
