Της ψυχολόγου Ακριβής Κονιδάρη
Η φύση της δουλειάς μου το απαιτεί να συνομιλώ διαρκώς με ανθρώπους: ρωτάω, ακούω, αφουγκράζομαι και προσπαθώ να διαβάσω και πίσω απ’ όσα ομολογούνται και πέρα απ’ το τρέμουλο της φωνής και των χεριών.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο συναισθηματικός παλμός των συζητήσεων αλλάζει διαρκώς και με σύντομους ρυθμούς περνάει απ’ το σάστισμα και την παγωμάρα, στην ταραχή, τη θλίψη και τον πόνο για να καταλήξει στην οργή.
Επικρατεί ανάμεσά μας κυρίως το συναίσθημα της εμπάθειας, με την αρχαιοελληνική, Αριστοτελική έννοια της ενσυναίσθησης, και όχι της κακώς επικρατούσας έννοια της έντονης αντιπάθειας που θολώνει την αντικειμενική κρίση.
Το συναίσθημα της ενσυναίσθησης δεν αφορά μόνο εμάς τους γονείς, που ανατριχιάζουμε στη σκέψη και μόνο ότι και τα δικά μας παιδιά θα μπορούσαν να είναι επιβάτες του τρένου της φρίκης. Αφορά τους πάντες, παιδιά, μαθητές, φοιτητές, παππούδες, γιαγιάδες, όλους όσοι αναλογίζονται το πώς η εγκληματική αναλγησία του κράτους μπορεί να μας μετατρέψει σε θύματα ρίχνοντάς μας ως βορά στα εκάστοτε ιδιωτικά συμφέροντα.
Σκηνές αρχαίας τραγωδίας εκτυλίσσονται ώρα με την ώρα, στην ταυτοποίηση και την αναζήτηση των αγαπημένων σωμάτων, στη διεκδίκηση του αναφαίρετου δικαιώματος για ταφή και ιδιωτικό θρήνο και αποχαιρετισμό, στην αναίτια βαναυσότητα των δυνάμεων καταστολής σε ειρηνικές συγκεντρώσεις, στην εργαλειοποίηση του πόνου από τα μέσα ενημέρωσης με κύριο στόχο τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης.
Κάποιος μου είπε «τουλάχιστον αυτοί πέθαναν ακαριαία, σκέψου τι θα γίνει σε περίπτωση σεισμού όπως στην Τουρκία. Θα μείνουμε ζωντανοί νεκροί κάτω απ’ τα συντρίμμια να περιμένουμε το οργανωμένο κράτος να μας βγάλει, αν μας βγάλει ποτέ».
Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι το μυαλό μας για να αντιμετωπίσει τη φρίκη ενός άδικου θανάτου πλάθει μια ακόμη πιο φρικτή εικόνα που θα μπορούσε να μας συμβεί και που πρόσκαιρα την έχουμε αποφύγει και γι’ αυτό μπορούμε να μείνουμε κάπως ήσυχοι.
Τα λόγια του Έλληνα λογοτέχνη που είχα βρει υπερβολικά πριν χρόνια, ακούγονται πάλι στ’ αυτιά μου, κι αυτή τη φορά νιώθω ότι αποδίδουν πολύ σωστά το πνεύμα των ημερών
«Στην Ελλάδα είναι σαν να ζούμε πάνω σε ενεργό ηφαίστειο, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εκραγεί», είχε γράψει.
Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε μ’ αυτή τη σκέψη, όσο κι αν δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη φρίκη με το να εφησυχάζουμε τον εαυτό μας με ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί και το έχουμε αποφύγει.
Τα αισθήματά μας πρέπει να απελευθερωθούν και να εκφραστούν ως απότιση φόρου τιμής στους άδικα σκοτωμένους και ως απότιση φόρου τιμής στο δικαίωμα για ζωή με ασφάλεια, αξιοπρέπεια και χαρά.
