Αφήγηση του Κώστα Παπαδημητρίου (δικές του και οι εσωτερικές φωτογραφίες) η οποία δεν έχει γραφεί μετά από παραγγελία Γραφείου Ταξιδιών. Είναι το τέταρτο από σειρά ταξιδιωτικών θεμάτων, που θα παρουσιάζονται έξω από τα συνηθισμένα (διαφημιστικά) πλαίσια.
Ερχόταν η νύχτα πια όταν μπαίναμε σε ένα χωριό, 3 – 4 ώρες έξω από την Τεχεράνη, χαμένο κάπου στις εσχατιές της ερήμου. Έρημο και αυτό, χωρίς σημεία ζωής στους χωματόδρομους του, με λιγοστά, τρεμάμενα φώτα και μια απόκοσμη ηρεμία τέτοια, που αν δεν ήταν ο φίλος μου o Farhad να με συντροφεύει έναν κόμπο θα τον είχα σίγουρα στον λαιμό μου. Να πω την αμαρτία μου, εκεί στο έμπα του χωριού, σκέφτηκα ότι ίσως ήταν λάθος που του ζήτησα να δω ένα αληθινό χωριό της επαρχίας έξω και μακρυά από την πολύβουη Τεχεράνη.
Θέματα όπως τι και πού θα φάμε, πού θα κοιμηθούμε, πότε θα κάνουμε ένα ευλογημένο από τον Αλλάχ μπάνιο, μου μπήκαν ξαφνικά στο μυαλό αλλά ξεκάθαρα απασχολούσαν μόνο εμένα. Ο φίλος μου ήταν στον κόσμο του, χαρούμενος και ευτυχής.
Το όλο σκηνικό ήταν κάπως περίεργο, είχε κάτι το μυστηριακό όπως και αν το έβλεπες.
Αφήνοντας το αυτοκίνητο κάπου «κεντρικά», δίπλα από κάτι ροδιές ενός μικρού τζαμιού και σε μια αλάνα που είχε τον ρόλο της πλατείας του χωριού, περπατήσαμε λίγο στον χωματόδρομο για να βρούμε τον καφενέ του χωριού και τα πρώτα σημάδια ζωής.
Μπαίνοντας έπαθα πολιτισμικό σοκ. Κάποιος όρθιος στον καφενέ …τραγούδαγε ή έτσι φαινόταν.
Ωραία φωνή. Κελαρυστή, έντονα χρωματισμένη. Δεν καταλάβαινα λέξη αλλά μου άρεσε. Άλλωστε με ένα τέτοιο πάθος και λυρισμό που είχε η φωνή του, δεν μπορεί, κάποιο δίκιο θα είχε.
Μα τι τραγούδι ήταν αυτό; Δεν τέλειωνε ποτέ και κανέναν δεν φαινόταν να κούραζε.
Και το ύφος του τραγουδιστή. Άλλαζε. Στην αρχή μου φαινόταν κάπως επίπεδο, μετά σίγουρα κάπως ερωτικό και τώρα αγρίεψε για τα καλά. Και όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ακόμα και εγώ που δεν καταλάβαινα όχι μόνο τι έλεγε αλλά και που πάταγα.
Στις μεγάλες του αγριάδες, χαμογελώντας ο φίλος μου έσκυψε προς εμένα λέγοντας μου, «για σας μιλάει…»
Μετά το τέλος του «τραγουδιστή», τις συστάσεις, τις ερωτήσεις που δεν τέλειωναν, τα φιλέματα, επικράτησε μια πολύ ζεστή, αληθινά φιλική ατμόσφαιρα που διαταράχτηκε μόνο από μια αναίμακτη τελικά μάχη που αφορούσε στο ποιος απ’ όλους θα είχε την «τιμή» να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του. Και μιλάμε για μάχη αληθινή, όχι στα ψέματα για να κρατήσουν τους τύπους και από εμφανώς φτωχούς ανθρώπους που θα μας έδιναν και ένα κομμάτι ψωμί από το υστέρημα τους πραγματικά. Απίστευτοι άνθρωποι !
«για σας μιλάει…»
Ο γυρολόγος αφηγητής, τραγουδιστής μόνο στη φτωχή φαντασία μου, γυρνάει αιώνες τώρα από χωριό σε χωριό και τους πάει τα νέα της χώρας μαζί με αφηγήσεις από την μακραίωνη ιστορία της χώρας. Είναι κάτι σαν τον Χατζηνικολάου δηλαδή αλλά στο πιο live. Σε τραγουδιστικό ύφος μπορεί να μιλάει για έναν σεισμό ή μια πυρκαγιά που έπληξε ένα μέρος της χώρας, ή για μια απόφαση της κυβέρνησης και πάει λέγοντας.
Σήμερα, όλο και λιγοστεύουν αυτοί οι γυρολόγοι που βιοπορίζονται από αυτό και είναι πραγματικά σπάνιο να πετύχεις κάποιον.
«για σας μιλάει» ….. τι έλεγε για μας; Και για ποιους εμάς;
Τώρα ο φίλος μου γέλαγε κανονικά.
Ο αφηγητής, είχε πιάσει την Ιστορία για τα καλά και αναφερόταν στον Εσκαντάρ (Ισκεντέρ στα Αραβικά ή Τούρκικα). Τον Μέγα Αλέξανδρο, τον γιο του διαβόλου που έκαψε συθέμελα την Περσέπολη, το μεγαλύτερο κακό που έγινε στην ιστορία του Ιράν, καταραμένος να ’ναι για πάντα.
H άγρια ομορφιά της ιστορίας.
Ναι, αν με ρωτάτε αν τους είπαμε ότι είμαι Έλληνας. Φυσικά και το είπαμε, αλλά και για το στραβού το δίκιο ένα μάγκωμα διέκρινα στο βλέμμα τους, αλήθεια σας λέω. Ίσως γιατί ήταν αργά τη νύχτα πια, ίσως γιατί με φιλοξενούσαν, προσπεράστηκε από όλους γρήγορα και όλοι μαζί περάσαμε μια μαγική νύχτα, ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω εγώ.
Ιράν μια χώρα μαγική. Πανέμορφη. Αληθινή. Πονεμένη. Ας είναι το επόμενο ταξίδι σας.
Μήνες μετά στην Ελλάδα, στον εθνικό οδό
Είχε μεσημεριάσει πια όταν γυρίζαμε δύο αυτοκίνητα στην Αθήνα από τον Ασπρόπυργο, όπου είχαμε μια επαγγελματική συνάντηση εκεί με ένα εργοστάσιο και με εκπροσώπους ενός Ιρανικού εργοστασίου με προεξέχοντα τον εμπορικό διευθυντή και οικογενειακό μου φίλο πια Farhad. Σύνολο οκτώ άτομα.
Εκεί κάπου μετά την Κακιά Σκάλα, πέφτω βιαστικά στα φρένα για να μπω σε ένα parking της Εθνικής οδού, ακολουθούμενος από το δεύτερο αυτοκίνητο.
Σταματάω, ανοίγω τις πόρτες και τους βγάζω όλους έξω στρέφοντας τους προς την θάλασσα.
Και έτσι όπως ήμασταν όλοι μαζί κοιτώντας τη θάλασσα γυρίζω στον φίλο μου τον Farhad και του
λέω….εδώ έχουμε κάνει σεξ.
Κοιτάγαμε την Σαλαμίνα….
Τα γέλια τους ακόμα τα έχω στα αυτιά μου.
Στην ίδια σειρά
