Από τις κατά καιρούς αναρτήσεις της κυρίας Αγαπηδάκη στο διαδίκτυο εκτός από το ήθος, προσωπικό και πολιτικό, που όλο και κάποιο ρόλο θα έπαιξαν ώστε να την οδηγήσουν στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, προκύπτει ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα που αφορά στην διαδικτυακή επικοινωνία:
Η μη κοινή αντιμετώπιση των χρηστών του διαδικτύου από την εταιρεία που ελέγχει το περιεχόμενο των αναρτήσεων.
Βλέπουμε κατά διαστήματα ότι διαδικτυακοί φίλοι μας αποκλείονται από μέσα κοινωνικής δικτύωσης «επειδή δεν τηρούν τους κανόνες τις κοινότητας» όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από αυτό το μέτρο δεν εξαιρούνται ούτε αναγνωρίσιμοι χρήστες/τριες όπως πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες. Το Καμίνι έχει συντάξει έναν ενδεικτικό κατάλογο με ονόματα που κατά δήλωση τους έχουν αποκλειστεί από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, και βρίσκεται στη διάθεση του/της καθένα/μιάς αν ζητηθεί για συγκεκριμένο και αποδεκτό λόγο.
Μικρό αλλά απολύτως ενδεικτικό: Στο Καμίνι έγινε παρατήρηση όταν σε δημοσίευμα για τον Χρόνη Μίσσιο χρησιμοποίησε σε τίτλο τη φράση «… τι μaλaκiες τρώγαμε στη μάπα ρε φίλε» από το βιβλίο του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε με λατινική γραφή ορισμένα γράμματα.
Οι παραβάσεις που έκανε η κυρία Αγαπηδάκη, και όχι μόνο μία φορά αν δει κάποιος τις αναρτήσεις που αναδημοσιεύονται τις τελευταίες ημέρες λόγω της τοποθέτησης της στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, είναι πολλές:
Η πρώτη είναι η χρήση λέξεων οι οποίες φαίνονται στη φωτογραφία, όμοιες με αυτές που χρησιμοποίησε ο Χρόνης Μίσσιος.
Η δεύτερη είναι η χρήση της λέξης «δολοφόνοι» για την οποία όχι μόνο η εταιρεία ελέγχου περιεχομένου αλλά ακόμα και ο εισαγγελέας θα έπρεπε να έχει παρέμβει.
Η τρίτη είναι η διασπορά παραποιημένης, άρα ψευδούς, είδησης, Fake news όπως συνηθίσαμε να τις λέμε: Η Περιστέρα (Μπέτη) Μπαζάνα ακολούθησε τον καθόλα νόμιμο τρόπο ώστε να βρίσκεται στη θέση, επαγγελματικά και επιστημονικά, την οποία έχει σήμερα. Το βεβαιώνουν στο Καμίνι τόσο άνθρωποι της επιστημονικής κοινότητας όσο και πηγή στο υπουργείο Παιδείας. Άλλωστε λόγω του ήθους, πολιτικού και προσωπικού, καθώς και της έμμεσης πολιτικής ευθύνης της, δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς.
