Της Ελένης Μαριόλη
Δεν το χωράει ο νους, πόσο πονάει η ψυχή τ
Τέσσερις λέει φοιτητές στο πανεπιστήμιο Πάτρας επιτέθηκαν σε τρανς συμφοιτητή τους, το ξυλοκόπησαν και το έβαψαν με μπογιές.
Απειλή, ταπείνωση, ξυλοδαρμός
Πέντε λέει μαθητές του ιδιωτικού Αρσάκειου επιτέθηκαν σε 15χρονο συμμαθητή τους, τον έδεσαν και τον έβριζαν.
Άνθρωποι-σάκοι του μποξ, ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία.
Χτυπούν. Δεν τους νοιάζει αν κάποιος κοιτά. Η δράση τους σταδιακά νομιμοποιείται. Έχει βρει το δικό της χώρο στην καθημερινότητα μας.
Συνηθίζεται όμως η βία; Συνηθίζεται ο εξευτελισμός; Συνηθίζεται η εξαθλίωση; Συνηθίζεται η βαρβαρότητα;
Γύρω μας ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία.
Στο χρόνο που χρειάστηκα για να καταλάβω τις ανθρώπινες τραγωδίες, περνούσαν από μπροστά μου ο Παύλος, η Ελένη, η Γαρυφαλλιά, ο/η Ζακ, η Ερατώ, ο Βαγγέλης, ο Άλκης, ο Βασίλης.
«Αθώοι όλοι σε μια χώρα αθώων» οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου ανατριχιαστικά επίκαιροι.
