Ανάρτηση του Δημήτρη Μακρή που δημοσιεύουμε με την άδεια του.
Βαρέθηκα να διαβάζω άρες, μάρες και κατάρες για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που «έφαγαν» τον Τσίπρα, που πριόνιζαν την καρέκλα του και άλλα τέτοια συνταρακτικά. Κάθε φορά που πέφτω πάνω σε τέτοια σχόλια, αναρωτιέμαι: Είμαι 33 χρόνια πολιτικός συντάκτης και δεν πρόσεξα αυτή την ανθρωποφαγική τάση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μήπως οι συντάκτες αυτών των σχολίων ξέρουν κάτι παραπάνω;
Να ξεκαθαρίσω ότι σε κάθε κόμμα είναι λογικό να υπάρχουν μικρές, αλλά και μεγάλες διαφωνίες, φιλοδοξίες και ιδεολογικές και πολιτικές τάσεις. Αρκεί να μην γίνονται φράξιες, δηλαδή κόμμα μέσα στο κόμμα.
Εδώ όμως κατηγορούνται ότι «έφαγαν» τον Τσίπρα αυτοί που ο ίδιος επέλεξε ως κορυφαίους στην κυβέρνηση και το κόμμα του. Ιδίως οι Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου και Παππάς ήταν όχι απλώς κορυφαίοι υπουργοί, αλλά –τουλάχιστον οι δύο πρώτοι- και πολύ πετυχημένοι υπουργοί.
Αλλά και ως αντιπολίτευση, στην τελευταία προεκλογική παρουσίαση του προγράμματος του ΣυΡιζΑ, αυτούς επέλεξε να έχει δίπλα του ο Αλέξης.
Μήπως, κάποιος εξ αυτών έκανε κάποια δημόσια δήλωση εναντίον του; Ή μήπως ο Τσίπρας λύγισε τόσο εύκολα στις πιέσεις ομπρελών, τεντών και κεραμιδιών; Ούτε. Τι στην ευχή συμβαίνει λοιπόν;
Δύο είναι οι εξηγήσεις που μπορώ να σκεφτώ:
1ον αυτά τα ανθρωποφαγικά σενάρια στηρίζονται σε μία ανούσια κόντρα πασοκογενών-αριστερών, η οποία αναδείχτηκε λόγω της συντριπτικής ήττας. Και λέω ανούσια, διότι δεν υπάρχουν ψηφοφόροι αλα καρτ. Δηλαδή να ψηφίζουν ΣυΡιζΑ ενώ παλιά ψήφιζαν κάτι άλλο και ξαφνικά με μία μαγική διαδικασία να μετατρέπονται σε κομμουνιστές. Δεν βγήκε ακόμη τέτοιο φάρμακο.
2ον και πιο ανησυχητικό. Κάποιοι προσωπολάτρες οπαδοί του Αλέξη Τσίπρα, ακολουθούν άθελά τους τις τακτικές του Μητσοτάκη. Για να αποσείσουν τις ευθύνες του αρχηγού τους για το θλιβερό αποτέλεσμα των εκλογών, μεταφέρουν τις ευθύνες σε όλους τους άλλους.
Αλλά, φίλοι μου, ιδίως στα αριστερά κόμματα, οι ευθύνες είναι συλλογικές. Φυσικά και έκανε λάθη και ο Αλέξης. Και ανθρώπινο είναι και πολιτικώς αποδεκτό. Και άπειρος ήταν και είχε να αντιμετωπίσει ένα Σύστημα που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει Greek Mafia. Και μάλιστα σε συνθήκες απόλυτης χρεωκοπίας της χώρας, απέναντι σε ντόπιους ολιγάρχες και ξένους μικρόνοες νεοφιλελεύθερους «θεσμούς».
Εν κατακλείδι: ο Αλέξης Τσίπρας δεν πέθανε, δεν παραιτήθηκε από την πολιτική, δεν είναι θεός αλλά ένας ικανότατος και ευφυής πολιτικός, δεν είναι θύμα σατανικής πλεκτάνης και φυσικά θα επανέλθει εν καιρώ δυναμικά στην επικαιρότητα. Ψυχραιμία λοιπόν.
