Γράφει η Αρετή Καλεσάκη*
«Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Είτε προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους είτε παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε».
Αυτά έγραφε ακριβώς 20 χρόνια πριν, το 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις αναφερόμενος στην εκκόλαψη-τότε- του αυγού του φιδιού, που πλέον σήμερα έχει πολλαπλασιαστεί και ευρέως διαχυθεί αποκτώντας μάλιστα και κοινοβουλευτική παρουσία. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι επηρέασε και διαμόρφωσε- χάρις και στη συμβολή των ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης- αντιλήψεις και συμπεριφορές σε επίπεδο κοινωνίας.
Κι αφού «εκπαιδευτήκαμε» μέσω των Ηλεκτρονικών ΜΜΕ στην ανοχή και την παθητικότητα, προσαρμόσαμε και τη μνήμη μας στα επίπεδα του μετεικάσματος, του οπτικού δηλαδή αισθήματος που εξακολουθεί να υπάρχει στο μάτι μας επί 1/10 του δευτερολέπτου μετά την παύση του ερεθίσματος.
Με αυτή τη «λογική» όταν δεν μας αγγίζει προσωπικά ή σε επίπεδο οικογένειας το όποιο γεγονός, η αντίδραση είναι στιγμιαία: «Πω, πω… τι έπαθαν οι δύστυχοι… κάηκε το σπίτι τους», «OMG το χωριό πνίγηκε», «Καλά, διάβασες ότι το καράβι στην Πύλο είχε κάπου 700 επιβάτες; Τι κρίμα…Τόσες ζωές», « Αποτεφρώθηκαν στην πυρκαγιά 20 άνθρωποι»… Αντιδράσεις που στη συνέχεια, στη λογική που αναφέρει ο αξέχαστος Χατζιδάκις, παίρνουν τη μορφή: «Ας μη χτίζανε κι αυτοί εκεί πέρα, θέλανε βλέπεις εξοχή», «Ε, τι θέλανε κι αυτοί εδώ πέρα; Δε μας φτάνει που δεν έχουμε να πάρουμε τα βασικά, έχουμε να ταΐζουμε και τους λαθρομετανάστες», «Να κάθονταν στη χώρα τους»…
Και όταν η επικαιρότητα αναδεικνύει ένα άλλο θέμα, ξεχνάμε κάθε προηγούμενο ως μη γενόμενο.
Κι έτσι, πλήρως παθητικοποιημένοι, εξαντλούμε την όποια συμπόνια αλλά και το θυμό και καμιά φορά την οργή μας κρατώντας ως «όπλο» το πληκτρολόγιο ενός κινητού ή ενός laptop την ώρα που πολυμελή επικοινωνιακά κυβερνητικά επιτελεία αναζητούν και το πετυχαίνουν να αλλάζουν- κάθε φορά- την ατζέντα για να αποφευχθεί η φθορά της κυβέρνησης και του επικεφαλής της.
Εμείς στο «Γαλάτσι από Κοινού» έχουμε μια άλλη αντίληψη για τα πράγματα. Συλλογική και κινηματική. Το «κανείς μόνος του» έχει διττή σημασία. Από τη μια ότι θα είμαστε εκεί για όποιον μας χρειάζεται στα μικρά και καθημερινά αλλά και στα μεγαλύτερα προβλήματα και από την άλλη ότι θα είμαστε όλοι μαζί, στις πλατείες, στους δρόμους, στις γειτονιές του Δήμου μας όχι απλώς για να ακούμε αλλά για να συναποφασίζουμε. Διότι εμείς δεν γαλουχηθήκαμε με πρακτικές του τύπου «θα το τακτοποιήσω το θέμα»…αλλά με μια κουλτούρα που στον πυρήνα της έχει την έννοια και τη λειτουργία του «συλλογικού», διότι εμείς πιστεύουμε βαθιά ότι μόνο με το «μαζί» και το συνώνυμο του «Από Κοινού» υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε τα πράγματα αλλά και να αλλάξουμε κουλτούρες και αντιλήψεις που σήμερα μας δηλητηριάζουν.
Αυτός είναι και ο λόγος που προσωπικά αποφάσισα να είμαι υποψήφια με την παράταξη «Γαλάτσι από Κοινού» με επικεφαλής την Αγγέλικα Σαπουνά. Σαν χαραμάδα ελπίδας μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Και είναι στο χέρι μας να αυξήσουμε τις «χαραμάδες»!
(*) Η Αρετή Καλεσάκη είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος στο Γαλάτσι με την παράταξη “Γαλάτσι από Κοινού” και υποψήφια δήμαρχο την Αγγέλικα Σαπουνά.
