Ανάρτηση της Κατερίνας Τζανίνη η οποία ζει μόνιμα στις Σπέτσες, που δημοσιεύουμε με την άδεια της. Τίτλος και επισημάνσεις δικά μας.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, από τις διπλές εθνικές εκλογές. Στην προεκλογική περίοδο, σαν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε κι εγώ, πέρασα δύσκολη κατάσταση. Τα απειλητικά τηλεφωνήματα, η καθημερινή μου κλίση στο Αστυνομικό Τμήμα Σπετσών για συστάσεις, για καταγγελίες που έπεφταν βροχή, για μηνύσεις μεμονωμένες και από κρατικές δομές, για αναμονή αν οι δύο εισαγγελείς Πειραιά θα αποφάσιζαν αν το “αδίκημα” θα πήγαινε σε αυτόφωρη διαδικασία ή σε τακτική δικάσιμο, η παρέμβαση του Πορτοσάλτε, μέσα από το ραδιόφωνο, για το τσαντίρι του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αδίκημα ήταν το θράσος μας να κάνουμε προεκλογικά αισθητή την παρουσία μας στο νησί.
Στις δεύτερες εκλογές ένιωσα την απόλυτη πολιτική μοναξιά, καθώς φαίνονταν ο καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι σταμάτησαν να μου μιλούν, κάποιοι άλλοι έδειχναν έντονα την απαξίωση τους. Εμείς στην αριστερά είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Αναρωτιέμαι όμως, τι μεσολάβησε αυτούς τους μήνες και αντιστράφηκε το κλίμα. Γιατί κάποιοι δεν βγάζουν καντήλες, όταν ακούν για τον ΣΥΡΙΖΑ; Αντίθετα χαίρονται για την προβολή του νησιού. Στείρα ρεπορτάζ δημοσιογράφων, κουτσομπολιά, παρασκήνιο,life style, ναζάκια κάποιων βουλευτών, βουλευτριών, που κάμφθηκαν, και ρίξαν στο chaque voyage, αντιρρήσεις κι ένα πουλόβερ, συμμετέχοντας στις εργασίες.
Το πρόβλημα δεν είναι πού γίνεται η συνάντηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Δεν με αφορά και δεν μ’ ενδιαφέρει. Δεν το βρίσκω και κακό. Καλό είναι η περιφέρεια να παίρνει χαμπάρι τί γίνεται.
Αυτό που αποδεικνύεται, όμως, είναι ότι όταν η Αριστερά παύει να είναι “επικίνδυνη, απειλητική και ενοχλητική”, την καλοδεχόμαστε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, παρασάγγας απέχει από την αριστερή ιδεολογία. Εξ άλλου και ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ. Μια ακόμα επιχειρηματική δράση, για λογαριασμό άλλων, που επιταγή της θα συμπληρωθεί στο τέλος, ανάλογα με το αποτέλεσμα.
