Γράφει η Άννη Νούνεση
Sui generis είναι. Το γάλα του το πίνει στο άσπρο το φλυτζάνι το βαφτιστικό και σηκώνεται από την δεξιά πλευρά του κρεβατιού “κατά Κοριολί” .
Οχτώβρη με Απρίλη κλείνει τα παράθυρα στις πέντε και μισή, τους άλλους μήνες τα τραβάει στις εφτά.
Την φούμπια της ζώνης του την θέλει ασημένια. Έχει αφήσει το στάμπο του χρυσικού και όταν του καρφώνεται να φτιάξει καινούργια περνάει από το μαγαζί, στέκεται απέξω και κάνει νοήματα τύπου “ίσια να την φέρεις να μην μου κρέμονται τα βρακιά”.
Για ζώνη καινούργια του παίρνει το δέρμα, κομμένο και τρυπημένο έτσι που να φιξάρεται η αγκράφα πάνω.
Όταν είναι έτοιμη την παίρνει τυλιγμένη σε ριζόχαρτο και την κρεμάει στο αρμάρι που έφερε από την Αργεντινή. Αλλοίμονο αν κάτι πάει στραβά με το κρέμασμα.
“Με παίρνεις από πίσω κύριε Σωσίπατρε” του λέει η υπηρεσία και ζαλίζομαι, γιατί την παραστέκει μήπως κρεμάσει την ζώνη στραβά.
Ο Σωσίπατρος είναι σπουδαγμένος. Οι Παλαντίν είχανε τα μέσα. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Κέρκυρα. Αμέσως πήγε στην Αθήνα. Τελείωσε καθηγητής της Γερμανικής και πριν καλά καλά ορκιστεί μετέβη εις Βερολίνον δια περαιτέρω σπουδάς. Εκεί έσωσε fachanwalt και πήρε και ντοκτορά.
Ύστερα πήγε στο Παρίσι από όπου εξαφανίστηκε με μια μοροζέλα χορεύτρια του τάγνο.
Χρόνια τονε λέγανε στο Μπουένος Άιρες, ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε της μάνας του νύχτα.
Αδέλφια δεν είχε. Η μητέρα του δεν ηδυνήθη να αποκτήσει τέκνον έτερον. Κρίμα γιατί ήθελε κορίτσι.
Είχε μανίες μα και ευγένειες ο Σωσίπατρος, όπως αυτήν της καλημέρας, την οποία δεν έλεγε αν δεν είχε κλείσει καλά την ασημένια πόρπη μπροστά στο παντελόνι του.
Βόλτα στη βόλτα περνούσε ο καιρός με τον Σωσίπατρο να καμαρώνει τα μαλλιά και τη ζώνη του.
Η μητέρα του ήτο κρεβατωμένη και εκείνος άλλο δεν έκανε από το ακούει τάνγκο. Λέγανε ότι δεν αφήνει κανέναν στο σπίτι εκτός από την καθαρίστρια.
Η καθαρίστρια δεν μιλάει γι’ αυτά που βλέπει μα ξέρει πως όταν γυρίζει ο Σωσίπατρος από την δουλειά βγάζει τα ρούχα του και φοράει την ζώνη. Μετά κάθεται στην πολυθρόνα και όπως είπαμε ακούει μόνο τάγκο.
Η Βιολέτα τώρα η βοηθός του Πλατανιώτη του φαρμακοποιού είναι κι’ αυτή caso unico.
Ντυμένη πάντα στα λευκά δουλεύει στην καμαρούλα του φαρμακείου.
Ο Φαρμακοποιός την έχει για όλες τις δουλειές.
“Βιολέτα το γουδί, το κλίσμα του Σπυρέτου”, όλα τα κάνει η Βιολέτα. Είναι όμως παράξενη. Από το φαρμακείο σπίτι και ξανά στο φαρμακείο. Με το κεφάλι κάτω μετράει τις πλάκες και γνωρίζει πόσες έχει η χώρα όλη.
Ξέρει η Βιολέτα τι λένε για τον Σωσίπατρο μα της αρέσει που τον βλέπει στο φαρμακείο. Της αρέσει που είναι αλλήθωρος.
“Όλη μέρα τον Σωσίπατρο ονειρεύεσαι” της λέει ο Πλατανιώτης.
Η Βιολέτα άρχισε να τον σκέφτεται και από βράδυ, έτσι μετά την κηδεία της μάνας του ανέβηκε να κλείσει εκείνη τα παράθυρα.
Τα έχασε όλη η χώρα όταν την επόμενη είδανε να ανεβαίνει η τουαλέτα της και η κασέλα με τα πράγματά της.
Την σπίτωσε είπανε σαν είδανε που έπαψε από το φαρμακείο.
Κάμανε καιρό να δούνε την Βιολέτα.
Μια μέρα άκουσαν τον χρυσοχόο να βλαστημάει τον Αϊ Σουλπίκιό του.
Τι ήθελα έλεγε και την έκανα βαριά την ασημένια την αγκράφα .
Το παιδί που παίρνει τα ψώνια του Σωσίπατρου την είδε λέει στάμπο στον κώλο της κοπέλας την ώρα που έσκυψε να πάρει τα κρεμμύδια.
