Ανάρτηση του Μενέλαου Χαραλαμπίδη
Μετά τη λήξη της διορίας που είχαν οι άνδρες της Κοκκινιάς (ηλικίας από 15 έως 60 ετών) για να παρουσιαστούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης «προς έλεγχο ταυτοτήτων», ομάδες των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής άρχισαν να ερευνούν τα σπίτια για τον εντοπισμό ατόμων που δεν παρουσιάστηκαν.
Ένας από τους πρωταγωνιστές του μπλόκου, ο Θεόδωρος Βακαλόπουλος, πήγε με χωροφύλακες στο σπίτι της Χρυσάνθης Αρχοντοπούλου. Αναζητούσε τους τρεις γιους της, που ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ.
Η Αρχοντοπούλου θυμάται: «Σαν ακούστηκε το κακό, δεν ήξερα τι να κάνω και πως να σώσω τα παιδιά μου, τον Γιάννη μου 18 χρονών, τον Περικλή 16 χρονώ και τον Γιώργο 20 χρονώ. Βγαίνω στην πόρτα κι αντικρύζω τον προδότη Μπακαλόπουλο, της Ειδικής Ασφάλειας του Λάμπου.
«Πούναι, μωρή, τα παιδιά σου»; μου λέει. “Τώρα θα πάνε κάτω”, λέω. “Βγάλτα έξω”, μου κάνει, “γιατί θα τα σκοτώσω αμέσως’.
Βγαίνουν τα παιδιά, τ’ αρπάζει ο Μπακαλόπουλος κι εγώ χύνομαι πίσω του. “Άστα, βρε Μπακαλόπουλε. Δε λυπάσαι”; Τίποτα αυτός. Αφρούς έβγαζε απ’ το στόμα του και προστυχόλογα. Τα πάει γραμμή στο Σγούρο. Αυτός δίνει διαταγή γραμμή για τη Μάντρα. Εγώ πίσω σαν άλαλη. Αυτός, αλύπητος τα σπρώχνει και τα τρία μέσα στο σφαγείο».
Η Αρχοντοπούλου ήταν “τυχερή”. Στη Μάντρα, όπως έμεινε στην ιστορία ο τόπος των εκτελέσεων εντός του περιμαντρωμένου υφαντουργείου δίπλα στην πλατεία της Οσίας Ξένης, εκτελέστηκε μόνο ο ένας της γιος, ο 19χρονος Γιάννης.
Την ημέρα εκείνη, εκτελέστηκαν περίπου 140 άτομα στην Κοκκινιά.
Η μαρτυρία της Χρυσάνθης Αρχοντοπούλου, αντλήθηκε από το, “Δημήτρης Λιάτσος, Το μπλόκο της Κοκκινιάς, Κοκκινιά, αυτοέκδοση, 1983, γ΄ έκδοση, σελ. 42”.
Σεπτέμβριος 1944. Στην φωτογραφία του αντιστασιακού, ζωγράφου και μετέπειτα ηθοποιού Μιχάλη Νικολινάκου, η περίφημη «μάντρα της Κοκκινιάς», το κτίριο του ταπητουργείου της βρετανικής Οριένταλ Κάρπετ. Μέσα σε αυτό και στη μάντρα του εκτελέστηκαν περίπου 75 κάτοικοι κατά τη διάρκεια του μπλόκου. Διακρίνονται τα συνθήματα της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούν σε εκδίκηση.
