Του Ηλία Γεροντόπουλου στο 2020mag, σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ για το Καμίνι
Επιβεβαιώνοντας εκ νέου το στίχο του Φώντα Λάδη, ο φασισμός δεν ήρθε απ’ το μέλλον. Ήρθε απ’ το κοντινό μας παρελθόν για να γελάσει. Να ξεκαρδιστεί μ’ όλους όσοι κοιτάξαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής κι είδαμε νίκη απέναντι στο τέρας. Αλίμονο, τα κόμματα είν’ οι οπαδοί τους.
Έχουμε ξεμπερδέψει το λοιπόν με τους φασίστες; Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν δείχνει οιωνούς ευνοϊκούς. Πέρα από τις συνηθισμένες, ακροσυντηρητικές φωνές του συστημικού τόξου (που τέλος πάντων, μάλλον ακίνδυνες τις λες μέσα στη γραφικότητά τους), δυο κόμματα μπουκάρουν στη νέα ελληνική Βουλή: ένα με ντου πολεμικό αρχαίας Ελλάδας, κι ένα με γιούργια, φουστανέλα και γαζί του ’21. Αμφότερα φυσικά, καπηλευόμενα μια ιστορία που (προσωπικά) δεν τους αφήνω ν’ αγκαλιάσουν. Όχι, ούτε η αρχαία Ελλάδα θα πέσει πάλι στα χέρια των αμόρφωτων εθνικιστών, ούτε ο αγώνας της ελληνικής απελευθέρωσης στο στόμα των ημιμορφωμένων δογματικών της «ελληνικής καθαρότητας». Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο κρατούμενο ωστόσο: με Λεωνίδα και Κολοκοτρώνη ή χωρίς, οι Σπαρτιάτες και η Νίκη βρίσκονται μέσα στη Βουλή. Και τι σημαίνει αυτό; Για να δούμε…
Η Βουλή των Ελλήνων υποδέχεται ξανά φωνές που νοσταλγούν τον Ηλία Κασιδιάρη. Φωνές που στο ναυάγιο της Πύλου είδαν αποτροπή ακόμα μιας λαθροεισβολής. Φωνές που αντιδρούν στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μα θέλουν να επιβάλουνε σχολές γονέων για τη διδασκαλίας της «υγιούς σεξουαλικότητας» (αποκλειστικά ετεροφυλόφιλης φυσικά). Φωνές που αποζητούν μια καθαροελληνική Ρωμιοσύνη (ο,τι κι αν αυτό σημαίνει!), κατ’ ανάγκη και κατά βούληση απομακρυσμένη απ’ όσα πρόσφερε ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός εδώ και πάνω από 300 χρόνια. Φωνές που φωνάζουν πολύ, σε άσχημα ελληνικά ή σε καλοσχηματισμένη καθαρεύουσα, και η φωνή τους έρχεται ν’ αμφισβητήσει όσα οι άνθρωποι νόμιζαν ότι έχουν κατακτήσει μια για πάντα. Όμως ποτέ δεν είναι τόσο απλές και μόνιμες οι κατακτήσεις.
Κοντά μισό αιώνα πριν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναρωτιόταν αν ανήκομεν εις την Δύσιν. Φαίνεται πως η απάντηση αλλάζει ανάλογα με το πέρασμα των εποχών. Ανήκουμε στη Δύση της Μελόνι, της Λεπέν, του Ντόναλντ Τραμπ, και του Όρμπαν; Ανήκουμε στη Δύση της στροφής προς τα μέσα και προς τα πίσω; Πιθανότατα. Κι ίσως να ‘χουμε κι ένα τόσο δα συγκριτικό καύχημα, αφού τουλάχιστον εμείς την άκρα δεξιά τη διατηρούμε σε κυβερνητικές αποχρώσεις και «μικρά κόμματα». Σίγουρα ωστόσο δεν ανήκουμε στη Δύση του Ρουσό, του Τζον Λοκ, του Ούλοφ Πάλμε ή ακόμα και του Ρήγα Φεραίου. Και τούτη τη φορά κανένας δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από «λάθος», «δεν κατάλαβα», «άλλο νόμιζα», «δεν ήξερα και πού να φανταστώ».
Ανήκουμε πάντως, αναμφίβολα και στην Ανατολή. Στην Ανατολή που πιστεύει με φανατισμό και άγνοια, στην ανατολή που προσφέρει κοσμική εξουσία στους ιερείς της, στην ανατολή που πολεμά κάθε άποψη που πάει κόντρα στην παράδοση, μιαν ανατολή που απεχθάνεται (ανοικτά ή συγκαλυμμένα) τη δημοκρατία. Υπερβάλλω;
Ας το ελπίσουμε! Όμως ας μην κρυβόμαστε. Όπως δεν κρύβεται ο φασίστας κάτω από περικεφαλαίες κι ο θρησκόληπτος πίσω από φουστανέλες. Σ’ αντίθεση με τον ελέφαντα και την παπαρούνα του, εδώ τα πράγματα είναι παραδεδεγμένα. Όμως εσύ κοιτάς το δάχτυλο…
