Γράφει για το Καμίνι ο Θέμης Χαρίσης
Συμπληρώνονται σήμερα 12 χρόνια από τον θάνατο του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στις 24 Ιανουαρίου 2012, τραυματίστηκε θανάσιμα από διερχόμενο αυτοκίνητο, στη διάρκεια γυρισμάτων ταινίας.
Για το έργο του είναι άλλοι, αρμοδιότεροι από μένα, να μιλήσουν.
Ως θεατής, θέλω σήμερα να σταθώ σε μια, κατά τη γνώμη μου, εμβληματική ταινία- αριστούργημα του Αγγελόπουλου: «Το μετέωρο βήμα του πελαργού»
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γύρισε το 1991 ένα προφητικό φιλμ, που μιλά για τον κόσμο στο μεταίχμιο του αιώνα για τις αλλαγές και τις μετακινήσεις των ανθρώπων ως αποτέλεσμα του τέλους της Ουτοπίας. Μιλά για τους ανθρώπου που η Ιστορία παρέσυρε οι οποίοι αναρωτιούνται «περάσαμε τα σύνορα και είμαστε ακόμα εδώ. Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να πάμε σπίτι μας;”
Και τι δεν μας λέει ο Αγγελόπουλος στο αριστουργηματικό του αυτό φιλμ, επίκαιρου και σήμερα, 35 χρόνια μετά. Για την προσφυγιά και τα σύνορα, για το ρατσισμό και την ανθρώπινη ζωή, για τις διαμάχες ακόμη και μεταξύ των προσφύγων, για τη μοναξιά και το θάνατο, για το εγκλωβισμένο και αβέβαιο μέλλον. Αυτό το τελευταίο μάλιστα, το δίνει μέσα από τη συγκλονιστική σκηνή του γάμου, με τη νύφη από την εδώ και το γαμπρό από την εκεί μεριά του ποταμού που είναι το σύνορο των δύο χωρών. (φωτογραφία εξωφύλλου)
Ο Αγγελόπουλος σε μια συνέντευξή του, εξηγούσε πώς εμπνεύστηκε τον τίτλο της ταινίας:
Ψάχνοντας τους τόπους των γυρισμάτων έφτασε σε κάποιο σημείο των συνόρων στον Έβρο. Επειδή η περιοχή ήταν στρατιωτικά επιτηρούμενη, ένας Έλληνας Συνταγματάρχης του Στρατού της περιοχής, ανέλαβε να τον συνοδεύσει στην αναζήτησή του. Σε ένα σημείο της μεθορίου, κατά την συναρπαστική αφήγηση του Αγγελόπουλου, ο Συνταγματάρχης στάθηκε στο ένα πόδι και με μετέωρο το άλλο πόδι του εξήγησε ότι αν κατεβάσει το μετέωρο και κάνει το βήμα θα είναι με το ένα πόδι στην γειτονική χώρα, θα είχε διαβεί το σύνορο. Αυτή η εικόνα του ψηλού Έλληνα Συνταγματάρχη με μετέωρο το ένα πόδι, του θύμισε τη γνωστή στάση του πελαργού, εξ ού και ο τίτλος.
Για την ιστορία, τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν στην Φλώρινα, αγαπημένη πόλη του Αγγελόπουλου, εν μέσω σφοδρότατου πολέμου και απειλών αφορισμού-που πραγματοποιήθηκε- του τότε Μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνου Καντιώτη, κατά του Θ. Αγγελόπουλου και των συντελεστών της ταινίας, κατηγορώντας τους για προδοσία, αθεΐα, ακολασία κλπ.
(Σημείωση: Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από σχετική δημοσίευση του συμπολίτη μου- και καλού φίλου- Στράτου Κερσανίδη, κριτικού κινηματογράφου.
