Γράφει για το Καμίνι ο Κώστας Βουτσελάς
Δεν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα που με απογοητεύει, δεν είναι οι πανηγυρισμοί από το μαγαζάκι του Κουτσούμπα, είναι αυτή η κοινωνία που βυθίζεται στον λήθαργο του οπίου σαν τη παλιά Κίνα πριν το Μάο. Δεν κουνιέται φύλλο.
Η άγνοια, ο ηλίθιος εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία και οι κλόουν της tv δεν πουλάνε πια μονάχα ανόητα βιβλιαράκια κι αλοιφές. Πουλάνε δηλητηριώδη βλακεία και γίνονται όχι μόνο πλούσιοι αλλά κυβερνήτες.
Ο ατομικισμός θριαμβεύει και μας οδηγεί στη καταστροφή. Η προσωπολατρία πλημμυρίζει και το χώρο μας. Όλοι ψάχνουν τον ηγέτη που θα κουνήσει το ραβδί και θα χωρίσει τη θάλασσα στα δύο.
Ερωτευτήκαμε τον αρχηγό και ξεχάσαμε τις ιδέες μας. Ήταν χαρισματικός και σαγηνεύει τα πλήθη. Αυτός θα πάλευε για μας και θα νικούσε. Δεν ήταν πια η αριστερά απέναντι στη δεξιά, αλλά ο Αλέξης απέναντι στον ανίκανο γόνο.
Θα τον βλέπαμε από τον καναπέ στη tv να τον κάνει με τα κρεμμυδάκια. Δεν χρειαζόταν κίνημα ούτε συνδικαλιστικοί αγώνες ούτε μάχες για τη παιδεία, την υγεία, τα εργασιακά δικαιώματα. Ο αντίπαλος δεν εμφανίστηκε ποτέ στο debate για να συντριβεί. Είχε επαγγελματίες επικοινωνιολόγους.
Ο Τσίπρα στο σκάφος, ο Τσίπρας στη βίλα, ο άθεος, ο καταληψίες που δεν ξέρει αγγλικά, που πούλησε τη Μακεδονία. Αποδομούσαν την εικόνα σε όλα τα ΜΜΕ, τις εφημερίδες, τη TV, το ίντερνετ. Η υπέροχη ήταν συντριπτική.
Οι κονκισταδορες Ισπανοί απέναντι στους ιθαγενείς. Ελάχιστες φορές μας βρήκαν μπροστά τους, όπως στην απίστευτη συγκέντρωση για τη δίκη της ΧΑ.
Και τώρα τι κάνουμε; Ένα βήμα εμπρός και δύο βήματα πίσω; Ψάχνουμε το νέο χαρισματικό ηγέτη και μαλώνουμε αν η Αχτσιόγλου κι ο Ευκλείδης ή δεν ξέρω ποιος άλλος θα συνεπάρει τα πλήθη;
Βλέπω αρκετούς στο διαδίκτυο να βρίζουν τον έναν ή τον άλλον κι άλλους να προσπαθούν να επαναφέρουν τον Τσίπρα με το ζόρι. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να ακούσουμε τις απόψεις του κάθε διεκδικητή προς τα που θα πάει το κόμμα; Να επιλέξουμε πλατφόρμα ιδεών και όχι πρόσωπο; Νομίζω ότι κι ο Τσίπρας το ίδιο θέλει γιατί σαν έξυπνος άνθρωπος κατανοεί ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος μόνος να κουβαλάει την αριστερά στη πλάτη του. Ή το μεγαλύτερο μέρος της για να είμαι δίκαιος.
Ελπίζω. Δεν ξέρω. Όταν άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου είχα απογοητευτεί απόλυτα…
