Ανάρτηση της Αικατερίνης Παυλάκη που δημοσιεύουμε με την άδεια της. Το σκίτσο στο εξώφυλλο είναι λεπτομέρεια από σκίτσο του Αρκά
Έζησα την τραγωδία της δολοφονίας του Αντώνη ως επιβάτης του Blue Horizon.Την έζησα από την πλευρά των επιβατών στο κατάστρωμα – καθόμουν λίγο πιο πέρα με το σκυλί μου- που έφριξαν με όσα είδαν από ψηλά να διαδραματίζονται, έβαλαν τις φωνές, αυτοί ήταν οι πρώτοι που πήραν τηλέφωνο το λιμεναρχείο για να ενημερώσουν βλέποντας το πλοίο να απομακρύνεται έχοντας ρίξει έναν άνθρωπο στη θάλασσα σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αυτοί ήταν που έτρεξαν να ζητήσουν εξηγήσεις από τον καπετάνιο αλλά βρήκαν κλειστή πόρτα (!), που μέσα από τα τηλέφωνα τους μετέδωσαν την είδηση όπου μπορούσαν.
Αυτοί ήταν που με την κινητοποίησή τους οδήγησαν στην παρέμβαση του λιμεναρχείου για επιστροφή του πλοίου στο λιμάνι.
Οι άνθρωποι αυτοί που έδειξαν τι σημαίνει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, που δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή ότι αύριο μπορεί να μην είναι στην εργασία τους και να χάσουν το μεροκάματο τους, που θεώρησαν υποχρέωση απέναντι στον Άνθρωπο και στον εαυτό τους να καταθέσουν όσα είδαν, είναι Άνθρωποι με Α κεφάλαιο.
Από τους Ανθρώπους μάθαμε, καθώς το πλοίο διατάχτηκε να επιστρέψει, ότι ο Αντώνης ήταν δυστυχώς ήδη νεκρός (εδώ τα ΜΚΔ έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση προς πάσα κατεύθυνση).
Η συνέχεια της τραγωδίας εκτυλίχθηκε στον Άγιο Νικόλαο, διότι ο Αντώνης ήταν από δω και γνωστός στους περισσότερους.
Φτάνοντας, έμαθα ότι οι Άνθρωποι εδώ, κινητοποιήθηκαν άμεσα και οργάνωσαν διαμαρτυρία φόρο τιμής στον άδικο θάνατο του.
Να πω ότι ο Αντώνης ήταν ένας από μας, μπορεί να ήμασταν εμείς;
Να πω ότι ο τύπος που τον έσπρωξε με πλήρη αδιαφορία σαν να πετάει μύγα από τον πέτο του μπορεί να είναι ένας από μας, μπορεί να ήμασταν εμείς;
Δεν ξέρω πόσο μπορεί να έχει σαπίσει η ελληνική κοινωνία αλλά από ότι φαίνεται από τη δήλωση του υπουργού Ναυτιλίας πολύ. Την ίδια στιγμή που οι Άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στο συνάνθρωπό τους, εκείνος βρήκε να μιλήσει για την τραγωδία όσων πάνε να δουλέψουν για ένα μεροκάματο, αλήθεια τώρα;
Να μιλήσω για το χάλι της εταιρείας που το μόνο που έκανε για την επτάωρη ταλαιπωρία των επιβατών ήταν να προσφέρει ένα χυμό και ένα πρωινό; Καμία κουβέντα για αποζημίωση των επιβατών- κατά τα άλλα ιδιωτικοποιήσεις για να έχουμε αναβαθμισμένες υπηρεσίες όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη – μόνο κέρδη για τους πλοιοκτήτες. (Αυτό θα το κυνηγήσω, οπότε θα σας έχω ενημέρωση).
Να αναφερθώ σε αυτό που ακούω ότι σε όλο το λιμάνι υπήρχε μόνο ένας λιμενικός; Γιατί τελικά, σε όλες τις μεγάλες τραγωδίες αν σηκώσεις το χαλάκι θα ανακαλύψεις την παντελή έλλειψη προσωπικού. Είναι τυχαίο;
Τι έχει γίνει; Τι μας συμβαίνει, πώς καταντήσαμε έτσι; Πώς λειτουργούν όλα γύρω μας; Από τύχη;
Και τέλος, ποιοί είμαστε εμείς; Με τους Ανθρώπους, ή με τα ανθρωπάκια; Διαβρωμένοι και παρηκμασμένοι τόσο ώστε η αξία της ανθρώπινης ζωής να μην είναι παρά κενό γράμμα και θέμα για τα μυθιστορήματα του περασμένου αιώνα;
