Γράφει η Ελένη Μαριόλη
Ήταν Μάης του 1979 όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ εκλέγεται πρωθυπουργός της Βρετανίας και ο πρώτος της στόχος ήταν η εξυγίανση της οικονομίας της χώρας. Εφάρμοσε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μόλις τέσσερα χρόνια μετά το «μηχανισμό στήριξης» που είχε ζητήσει η χώρα από το ΔΝΤ προκειμένου με ένα δάνειο 3 δισ. δολαρίων να ενισχυθεί η στερλίνα.
Στα πρώτα μέτρα που έλαβε ήταν η αύξηση των επιτοκίων, περιορισμός στις κρατικές δαπάνες και μείωσε την χρηματοδότηση για κοινωνικές παροχές, όπως η παιδεία και η στέγαση. Οριστικό τέλος του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής πρόνοιας, η κυριαρχία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η απορρύθμιση των αγορών. Με την ανεργία να συνεχίζει να αυξάνεται και τη λαϊκή δυσαρέσκεια να φουντώνει.
Το κλείσιμο βιομηχανιών και τις απολύσεις, ακολούθησαν απεργίες, με κύρια την απεργία των ανθρακωρύχων, η οποία άντεξε έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού η κυβέρνηση παρέμεινε ανυποχώρητη, κλείνοντας τελικά 150 ανθρακωρυχεία. Η Θάτσερ ήθελε να ξεμπερδέψει πια με τους ανθρακωρύχους, ένα από τα ισχυρότερα συνδικάτα. Ήθελε να ξεμπερδέψει με τον συνδικαλισμό. Ιδιωτικοποίησε το κρατικό μονοπώλιο στο νερό, το αέριο, τις επικοινωνίες και τον ηλεκτρισμό.
Η εργατική τάξη στενάζει κάτω από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα και η κατάσταση γίνεται εκρηκτική. Οι εργατουπόλεις όπως: Liverpool, Manchester, Sheffield, Newcastle μετατρέπονται σε πεδία μάχης μεταξύ εξεγερμένων εργατών και της αστυνομίας που κρατά μια ιδιαίτερα σκληρή στάση.
1981: ύστερα από δυο και πλέον μήνες απεργία πείνας πέθανε ο Μπόμπι Σαντς. Τις αμέσως επόμενες μέρες, πέθαναν άλλοι εννέα συναγωνιστές του. Όταν μπήκε στο κελί του ο Μπόμπι Σαντς ήταν ένα φυλακισμένο μέλος του IRA. Όταν βγήκε νεκρός από αυτό είχε εκλεγεί βουλευτής. Η απεργία πείνας σταμάτησε και ο αγώνας συνεχίστηκε στους δρόμους. Πάνω από 100.000 διαδηλωτές συγκρούονταν επί μήνες με τον βρετανικό στρατό.
Τα όσα γίνονται στο δρόμο, μεταφέρονται και μέσα στα γήπεδα τα οποία μετατρέπονται σε αρένες. Ο κόσμος ξέσπαγε στα γήπεδα για την ανεργία και τη πείνα.
1982: Άρσεναλ εναντίον Γουέστ Χαμ με ανελέητο ξύλο. Την ίδια χρονιά η Θάτσερ οδήγησε τη Μ. Βρετανία σε έναν παράδοξο πόλεμο με την Αργεντινή (με τους βρετανούς βετεράνους που αυτοκτονούν να ξεπερνούν αυτούς που σκοτώθηκαν στις μάχες)
1985: Μίλγουολ εναντίον Λούτον Τάουν με πολλούς τραυματίες, Μπέρμιγχαμ εναντίον Λιντς με πολύ αίμα, Μπράντφορντ Σίτι εναντίον Λίνκολν Σίτι με 56 νεκρούς.
1989: στον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας μεταξύ της Νότιγχαμ Φορεστ και της Λίβερπουλ, η προχειρότητα και τα εγκληματικά λάθη από την πλευρά της αστυνομίας και των διοργανωτών, οδήγησαν σε μια ακόμα τραγωδία. Συνολικά 96 οπαδοί της Λίβερπουλ έχασαν τη ζωή τους επειδή στη βόρεια κερκίδα του γηπέδου του Χίλσμπορο οι φίλαθλοι ήταν υπεράριθμοι.
Οι βολικοί νεκροί, για όλα φταίνε οι οπαδοί. Οι εφημερίδες γράφουν για μεθυσμένους, πλιατσικολόγους που έκλεβαν τα πορτοφόλια των θυμάτων και ουρούσαν πάνω σε νεκρούς.
Το να μιλήσεις πως θα εξολοθρεύσεις τον χουλιγκανισμό, είναι εξίσου ουτοπικό με το να πεις πως θα σταματήσεις τη βία στην κοινωνία. Και όμως η Θάτσερ το είπε για να κρύψει κάτω από τις κερκίδες των γηπέδων την εξαθλίωση, την πείνα, την αστυνομική και στρατιωτική βία. Για την ορθότητα η Σιδηρά Κυρία της Βρετανία δεν τα έβαλε η ίδια με τους χούλιγκανς, αλλά ο Λόρδος Τέιλορ, που εκείνο το διάστημα ήταν υπουργός Δικαιοσύνης. Στόχος ήταν να καλυφθούν οι ευθύνες. Σκοπός να φτιαχτεί ιδιωτική αστυνομία που θα δρούσε ελεύθερα στους δρόμους.
Ηλεκτρονικό εισιτήριο, κάμερες, μυστικοί πράκτορες που εντόπιζαν τους ταραχοποιούς, τουρνικέ, ακόμα και για ηλεκτροφόρα σύρματα είχαν μιλήσει, συλλήψεις πριν από κάθε αγώνα, το περιβόητο «Goalies against Hoolies» που στην πραγματικότητα ήταν μια σειρά παρεμβάσεων από τους τερματοφύλακες των ομάδων καθώς αυτοί ήταν πιο «ειδικοί» να μιλήσουν για τον χουλιγκανισμό αφού η θέση τους στο γήπεδο ήταν πιο κοντά στις κερκίδες, ήταν μερικά μόνο από τα μέτρα. Μέτρα που δεν ήταν για την καταπολέμηση της βίας, αλλά πώς θα βγει έξω από αυτά και οι εφημερίδες να γράφουν για αυτά.
Η βία «μεταφέρθηκε» στους δρόμους γύρω από τα γήπεδα και στις παμπ όπου βρήκαν την ευκαιρία οι χούλιγκαν και να μεθάνε και να τα σπάνε.
Η κυβέρνηση της Θάτσερ έβγαλε και νέο νόμο ο οποίος αποκάλυπτε και τη «γύμνια» του σχεδιασμού και που ουδέποτε εφαρμόστηκε. Το μόνο που έγινε ήταν μια αναζωπύρωση του μίσους μεταξύ οπαδών και αστυνομικών.
1990: Ο Τέιλορ παρέδωσε την έρευνά του, στην οποία έγραψε για ευθύνες της αστυνομίας στην τραγωδία του Χίλσμπορο και για τον λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε από τη Θάτσερ ως «μη ευπρόσδεκτο»!
2017: δικαστική δικαίωση για τους φιλάθλους της Λίβερπουλ.
Τέλος του παραμυθιού ή στα γήπεδα, η Ελλάδα αναστενάζει.
Κάθε ομοιότητα με σύγχρονα πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι συμπτωματική.
