Αφήγηση του Κώστα Παπαδημητρίου (δικές του και οι φωτογραφίες) η οποία δεν έχει γραφεί μετά από παραγγελία Γραφείου Ταξιδιών. Είναι το πρώτο από σειρά ταξιδιωτικών θεμάτων, που θα παρουσιάζονται έξω από τα συνηθισμένα (διαφημιστικά) πλαίσια.
Είχα σχεδόν 9 χρόνια να πάω στην Πόλη και σίγουρα δεν περίμενα να γυρίσω πίσω με αρνητικές εικόνες και σκέψεις. Η πρώτη σκέψη όταν καταλάγιασαν κάπως οι σκέψεις ήταν ότι ίσως φταίει που ανήκω και εγώ σε αυτούς που κάποια πράγματα τα θέλει, ανοήτως, αμετάβλητα και ίδια στο εσαεί. Όμως αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό δεν ισχύει αφού πάντα η Πόλη γοήτευε από αυτή την ανεξάντλητη ενέργεια που είχε και την συνεχή αλλαγή της εικόνας της, μήνα με τον μήνα. Τι άλλαξε τώρα και μια πίκρα και ένα παράπονο με έχει κυριεύσει;
Τι άλλαξε;
Όλα.
– Η περίφημη Istiklal στο Πέρα ή Beyoglu αν προτιμάτε, άλλαξε. Στην κυριολεξία μοιράστηκε στα δύο. Από την πλατεία Taksim έως το Λύκειο Γαλατά ανήκει πια σε Άραβες και Ρώσους. Η υπόλοιπη μισή έως το Tunel προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα, αλλά δεν θα αντέξει και αυτή πολύ ακόμα.
Άλλαξε μορφή η εστίαση. Πιο πολλά είναι τα hamburgeradika απο τα kebap/τσίδικα πια. Υβρις.
Δεν βρήκα ούτε ένα kofte kebap. Και όποιος γνωρίζει την Istiklal απο τα παλιά, ξέρει τι σύμβολο ήταν για την Istiklal το kofte kebap. Τώρα, πιο πολύ AIRBNB πουλάει ο δρόμος παρά κιοφτέδες.
Ταμπέλες στα Αραβικά και τα Ρώσικα. Αυτό φάνταζε τρελό πριν 10 χρόνια. Σα να αχνοφαίνεται ένα χαμόγελο γλυκιάς εκδίκησης στις Ελληνικές ταμπέλες μέσα από τις στάχτες τους.
– Η περίφημη κλειστή αγορά Capali Carci άλλαξε και αυτή. Τα μισά μαγαζιά πουλάνε και αγοράζουν πια χρυσό και κοσμήματα, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα, τα χρώματα και τους ήχους της αγοράς. Ο χρυσός είναι σοβαρή υπόθεση, απαιτεί ησυχία.
– Η Αγιά Σοφιά άλλαξε. Στα χαλιά της πάνω μέσα στο ναό, στριμώχνονται μεταλλικά κιγκλιδώματα της αστυνομίας, παρέες που συζητούν καθιστοί σε στάση πικ-νικ , τουρίστες που φωτογραφίζουν instagramika λες και δεν θα υπάρξει αύριο και πιστοί μουσουλμάνοι, που σα να μη τρέχει τίποτα, προσεύχονται κοιτώντας την Μέκκα.
Το κερασάκι σε όλα αυτά οι αμέτρητες παπουτσοθήκες τοποθετημένες στον πρόναο αλλά και μέσα στον ίδιο το ναό. Μιλάμε για πολύ παπούτσι.
Ο γυναικωνίτης κλειστός. Ούτε οι σκάλες που οδηγούσαν σε αυτόν δεν φαίνονται αφού η μεγάλη πόρτα είναι κλειστή. Κλειστός ο γυναικωνίτης, άφαντα και τα ψηφιδωτά που βλέπαμε και γεφύρωναν το τότε με το σήμερα και με μας τους ίδιους. Η κολώνα των ευχών αποκλεισμένη και αυτή, ποιος ξέρει άραγε γιατί.
– Η δύναμη του ευρώ έναντι της τούρκικης λίρας, ισοδυναμία 1:20,75, δεν αντανακλά στην αγοραστική του δύναμη. Η Πόλη είναι πιο ακριβή από την Αθήνα!
Και πως να μην είναι όταν ένα κιλό κρέας στοιχίζει 20 ευρώ. Αν περιμένετε να εξουσιάσετε με το ευρώ σας την αγορά, γελιέστε οικτρά. Όλοι και όλα κινούνται με ευρώ και δολάρια, οπότε ο πληθωρισμός και η ακρίβεια κτυπάει και τους τουρίστες.
Ένα cocktail στην Istiklal στοιχίζει 17 ευρώ και στο Bebek 22. Πάντως η πιο τρελή τιμή που πλήρωσα ήταν σε street food, για ένα doner sandwich με 300 γραμμάρια κρέας (δεν το υπολόγισα καλά) πλήρωσα 400 λίρες δηλαδή 20 ευρώ περίπου. Νομίζω ότι ακόμα έχει σκαλώσει στον καταπίτι μου.
Η Πόλη άλλαξε και δεν αρέσει πια, κυρίως και πρωτίστως, στους ίδιους τους Τούρκους που βλέπουν την εισβολή των Ρώσων και των Αράβων να παίρνει χαρακτήρα κατάκτησης της ίδιας της πόλης τους.
– Το αεροδρόμιο άλλαξε. Χαοτικό, κουραστικό με ερωτήματα πολλά για το αν άξιζε η δαπάνη για αυτό το τέρας. 20 λεπτά τροχοδρόμηση αεροσκάφους συν 20 λεπτά περπάτημα για να πας να πάρεις βαλίτσα, με μόνους ευτυχείς τους εργολάβους που θα καταβροχθίσουν τη γη- φιλέτο του παλιού πάνω στον Μαρμαρά για να φτιάξουν διαμερίσματα και malls. Το ίδιο θα κάνουν τα κοράκια και σε όλους τους καταπράσινους λόφους στην διαδρομή έως το νέο αεροδρόμιο. Και δεν είναι καθόλου μικρή.
– Ο Guluoglou άλλαξε. Πήγε σε νέα διεύθυνση. Στο Karakoy πάλι, αλλά αλλού. Σε νέο κατάστημα, όλο πέτρα και μάρμαρο, άψυχο και ψυχρό όπως είναι κάθε τι χωρίς χαρακτήρα. Πήγε αλλού και άλλαξε και η γεύση του (ή έτσι μου φάνηκε). Ύβρις.
– To Inci Pastanesi άλλαξε. Εκεί στο στενό της Istiklal, έγινε ζαχαροπλαστείο με γλυκά «βιτρίνας» και τραπεζοκαθίσματα και κάπου εκεί χάθηκε και ο χαρακτήρας του. Όποιος το είχε προλάβει στην Istiklal, δίπλα από το Σισμανόγλειο καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Δεν έφαγα, να πω την αλήθεια, για να έχω άποψη και για τη γεύση του. Όχι ότι φοβήθηκα μη τα βρω αλλαγμένα, απλά δεν πρόλαβα.
– Χάθηκαν και οι λούστροι της Istiklal. Άλλο πάλι τούτο. Φαίνεται πως τα πέδιλα των Αράβων δεν βάφονται.
– H Πόλη άλλαξε και μιλάει φανερά πια για την ανάγκη πτώσης του σουλτάνου. Ποπ συγκροτήματα τολμούν και βάζουν αντικαθεστωτικούς στίχους στα κατά τ’ άλλα απολιτίκ, τραγούδια τους. Η Πόλη και η Σμύρνη δεν αντέχουν άλλο. Πνίγονται.
Θα κλείσω με κάτι που μου είπαν καρδιακοί φίλοι Τούρκοι, γκαρντάσια, λίγο πριν φύγω…”και αν χάσουμε αυτή τη φορά ετοίμασε κρεβάτια, ερχόμαστε στην Ελλάδα για πάντα”
Η Πόλη άλλαξε.
