Λάβαμε και δημοσιεύουμε κείμενο της Δήμητρας Χαλικιά (οι επισημάνσεις δικές της) με θέμα τον “νεοφεμινισμό” και τη δημόσια συζήτηση που προκλήθηκε με αφορμή το θέμα των εισαγωγικών εξετάσεων για τα Πανεπιστήμια (βλέπε στο τέλος του κειμένου).
Με χαρά θα δημοσιεύσουμε στο Καμίνι άλλες σκέψεις, κρίσεις και απόψεις για το θέμα.
Ν.Σ.
Με έκπληξη μου είδα ότι γίνεται πολύ συζήτηση για το δεύτερο κείμενο των Νεοελληνικών στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και μάλιστα η Διοτίμα θεώρησε υποχρέωση της να απαντήσει με ανακοίνωση!
Μια ανακοίνωση πρόχειρη, επιθετική και διαστρεβλωτική ως προς τις απόψεις που συγκρούονται τα τελευταία χρόνια. Ένα φεμινιστικό κίνημα που όμως δεν είναι «ένα» και γυναίκες που βλέπουν και αντιμετωπίζουν τον «φεμινισμό» διαφορετικά από ότι η γενιά πριν από μας και φυσικά η δική μας η γενιά.
Είναι δυστυχώς, απολύτως προφανές, ότι τα απομεινάρια του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα στο οποίο συμμετείχαμε κάποιες με πάθος, πίστη και ελπίδα, έχουν μείνει πίσω. Πίσω από έναν διάλογο που αναπτύσσεται έντονα και με διαξιφισμούς, σε κάποιες άλλες κοινωνίες, όπου το φεμινιστικό κίνημα ήταν και εν μέρει παραμένει διεκδικητικό.
Εμείς λοιπόν οι Ελληνίδες πιαστήκαμε μια φορά ακόμα αδιάβαστες για αυτά που διαμείβονται μέσα στο φεμινιστικό κίνημα τα τελευταία αρκετά χρόνια στη Γαλλία, στην Αμερική, στον Καναδά.
Το απόσπασμα του δεύτερου κειμένου των Νεοελληνικών, ακριβώς όπως διατυπώνεται είναι κομμάτι του έντονου διαλόγου ο οποίος έχει αναπτυχθεί στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια μέσα στο φεμινιστικό κίνημα και όχι μόνο, και στο οποίο συμμετέχουν και φεμινίστριες φιλόσοφοι με κορυφαία την Elisabeth Badinter.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, εκτός αν κάποιος έχει συγκεκριμένη άποψη περί “νεοφεμινισμού”, γιατί το κείμενο είναι τόσο απεχθές. Είναι άποψη μέσα στο φεμινιστικό κίνημα και μάλιστα καλά τεκμηριωμένη (δυστυχώς δεν φαίνεται από το εν λόγω απόσπασμα).
Παρακολουθώ τον διάλογο από το 2018, από τότε δηλαδή που άκουσα σε συζήτηση στην Γαλλία τον όρο «νέο φεμινισμός» για πρώτη φορά. Το κείμενο αυτό, λοιπόν, δεν έχει καμία σχέση με την « ορθή» ατζέντα όπως ισχυρίζονται άγνωστες αλλά και παλιές γνωστές /φίλες φεμινίστριες. Αυτές δε, που υποστηρίζουν ότι ο αυτοαποκαλούμενος ”νεοφεμινισμός” υποσκάπτει τις αρχές, τις αξίες και την στόχευση του φεμινιστικού κινήματος, είναι ”κάποιες ορθές” κυριούλες-θείτσες της εκκλησίας. Το αντίθετο ακριβώς. Είναι Γυναίκες Φεμινίστριες που αγωνίστηκαν με κάθε μέσο. Εκτός αν μου πείτε ότι η Badinter, που το 1981 τόλμησε και αποδόμησε την άποψη/ιδεολογία του «μητρικού ενστίκτου» ακολουθεί «AltRight» ατζέντα.
Δεν το έγραψε η ΝΔ παιδιά, ούτε το επέλεξαν για να πλασάρουν τον «φεμινισμό» του Φιλόπτωχου Κέντρου Κυριών. Είναι απόψεις μέσα στο φεμινιστικό κίνημα. Από αυτές τις απόψεις, συζητήσεις, ζυμώσεις, είναι σίγουρο ότι θα βγει κάτι «νέο». Αν θα είναι προς όφελος των γυναικών και του κινήματος ή αν θα υπερισχύσουν οι απόψεις των «υποβολέων» του «έξυπνου φαλλοκρατισμου», θα δείξει.
Έξυπνος «εισοδισμός» που μετατρέπει το φεμινιστικό κίνημα σε “event folklorique”, αλλοιώνοντας ακόμη και το πιο βαθύ μας σύνθημα «το σώμα μας, μας ανήκει». Είναι «εύκολη» η εποχή για τέτοιους είσοδισμους.
Δείτε την ”εικόνα”: γενιές γυναικών που θεωρούν δεδομένα όσα κατακτήθηκαν από το Κίνημα μετά τις δεκαετίες του 60-70, ταυτόχρονα «γαλουχήθηκαν» από «πρότυπα» γυναικών ανεξάρτητων , με ψηλά τακούνια, σέξυ…, που μιλούν «προκλητικά» για μιας νυχτιάς πήδημα ως τρόπος ζωής, ψάχνοντας όμως να παντρευτούν χωρίς να το δηλώνουν, παρά μόνο στις φίλες τους..(στα κορίτσια δηλαδή, αυτά που πήγαιναν και πηγαίνουν δυο-δυο … που τραγουδούσε και ο Σαββόπουλος). Που βρίσκονται σε διευθυντικές θέσεις, έχοντας δώσει γη και ύδωρ, μένουν σε ακριβά διαμερίσματα και κάνουν μπάνιο σε πισίνες ή στην Μύκονο! Τίποτα αληθινό!
Ένα «νέο πρότυπο» γυναίκας που σε υποχρεώνει να ξεχάσεις τις «γυναίκες» και να επικεντρωθείς στη «γυναίκα». Ό,τι κάνεις λένε, το κάνεις μόνη σου! Και γι’ αυτό ”πούλα” ότι μπορείς από την γυναικεία σου φύση… δεν είναι κακό! είναι για σένα! ξεχνούν όμως ότι δεν είναι για αυτές, αλλά για μια κοινωνία που προσπαθεί να επαναφέρει τα πρότυπα της ”γυναίκας”
Ή το άλλο «πρότυπο», αυτό της γυναίκας, μαύρης και λεσβίας! Μπίγκο λοιπόν στην τριπλή καταπίεση! Υφίσταται λένε, φαλλοκρατισμό, ρατσισμό και ομοφοβία ταυτόχρονα. Οι διακρίσεις συσσωρεύονται υποστηρίζουν. Όποτε, ισχυρίζονται, ότι οι λευκές, οι «αστές» και ετερόφυλες γυναίκες, δεν είναι τόσο ευάλωτες στις διακρίσεις όσο αυτές και δεν μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση τους. Επομένως βρίσκονται στο στρατόπεδο των κυρίαρχων ή ακόμη και των καταπιεστών! Η αφροφεμινιστική ένωση Mwasi, ”συνεισφέρει” πολύ στην παραπάνω άποψη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως ”Μη Μικτή συλλογικότητα που συγκεντρώνει ΜΟΝΟ αφροφεμινίστριες γυναίκες λεσβίες” και οι άλλες είναι κάτι σαν εχθροί!
Όλοι γνωρίζουμε την ένδεια ιδεών που έχουμε σε αυτή τη χώρα. Αντιγράφουμε απόψεις, ιδέες και στυλάκια πολιτικής αντιπαράθεσης. Καμία ουσιαστική συζήτηση. Και αν για κάποια από τα προηγούμενα ισχύουν πάντα στην Ελλάδα, το φεμινιστικό κίνημα στη χώρα μας υποστηρίχθηκε από Γυναίκες που διάβαζαν, συμμετείχαν σε δράσεις και συζητήσεις στο εξωτερικό και ήταν σε θέση να εξειδικεύσουν και να προτείνουν. Τώρα, το χώμα δεν είναι μόνο ξηρό, αλλά και η κοινωνία μας άγονη και στείρα. Τα κορίτσια μας έρμαια και εμείς παρακολουθούμε κάνοντας «αναλύσεις» με εργαλεία μιας κοινωνίας που δεν υπάρχει πια .
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που το κύμα MeToo, άνοιξε το δρόμο στις γυναίκες να μιλήσουν. Χάρη σε αυτές, η ντροπή έχει αλλάξει πλευρά. Αυτή την έκρηξη, την εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο ”νεοφεμινισμός” σκληραίνοντας τον τόνο και τις μεθόδους του. Δεν πρόκειται μόνο για ”επιθέσεις”. Οι αποχρώσεις πλέον δεν υπάρχουν. Ο μύθος της απόλυτης καθαρότητας κυριαρχεί. ”Οπλισμένες” με δυαδική σκέψη που αγνοεί την αμφιβολία, δεν ενδιαφέρονται για την αναζήτηση της αλήθειας, η οποία είναι πολύπλοκη και συχνά πολύ δύσκολο να εντοπιστεί. Στα μάτια τους οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί ή όλοι κακοί. Δεν υπάρχουν αποχρώσεις. Με αυτό τον τρόπο , διαδίδεται ταχέως μια ανήθικη πρακτική , τα αποτελέσματα της οποίας θα μας οδηγήσουν μαθηματικά προς την απαξίωση κάθε γυναίκας που έχει πραγματικά υποστεί βία και έχει βιαστεί. Θα λειτουργήσει όπως με τον ψεύτη βοσκό και τον λύκο. Ποιος θα ωφεληθεί; μα το πατριαρχικό και φαλλοκρατικό πρότυπο της κοινωνίας μας. Κανείς άλλος.
Είναι αρκετά σύνηθες , γυναίκες που διεκδικούν για τη ζωή τους, να δηλώνουν ότι ”δεν είναι φεμινίστριες με την παλιά έννοια”. Για αυτές στο Φεμινιστικό Κίνημα συμμετείχαν υστερικές γυναίκες, με αδιέξοδα προσωπικά, κακοντυμένες ,απεριποίητες, ακαμάτρες και άσχημες που είχαν τον “αντροδιώχτη”. Ε! αυτές δεν θέλουν να είναι έτσι! θα διεκδικήσουν τα πάντα μόνες τους ή αν χρειαστεί με ακτιβισμό. Όλα χωρούν στο πλαίσιο του “νέο φεμινισμού”. Όλα αρκεί να είσαι Γυναίκα !
Ο δρόμος είναι μακρύς και η κοινωνία εξακολουθεί να είναι πατριαρχική.
Ανάμεσα λοιπόν, στην στρατευμένη υστερία των ακτιβιστριών του ”νεοφεμινισμού”, όπως η Alice Coffin, που δηλώνει: ”το να μην έχω σύζυγο σημαίνει ότι είναι πιο πιθανόν να μην με βιάσουν, να μη με σκοτώσουνε, να μη με χτυπήσουν. να καλέσουμε τις γυναίκες να γίνουν λεσβίες και να αποφεύγουν το ανδρικό βλέμμα” ή της Sandrine Rousseau που εκπροσωπεί τους οικολόγους πράσινους μέσα στο ”συνδυασμό” NUPES και η οποία ζήτησε από την εθνοσυνέλευση «να ποινικοποιηθεί η μη συμμετοχή των ανδρών στις οικιακές εργασίες» και «να καταργηθούν τα παιδικά παραμύθια, διότι, λόγου χάρη, η Ωραία Κοιμωμένη πέφτει θύμα σεξουαλικής επίθεσης διότι ο πρίγκιπας τη φίλησε χωρίς τη συγκατάθεσή της” και την την Simone de Beauvoir, την Betty Friedan και την Malala Yousafzai, προτιμώ τις τελευταίες τρείς.
Ο στόχος παραμένει κορίτσια: “η γυναίκα ελεύθερη από την άνδρα και οι δυο ελεύθεροι από τον καπιταλισμό” και για να πάμε προς τον Στόχο, ο αποπροσανατολισμός του ”νεο φεμινισμού” πρέπει να απαντηθεί .
Y.Γ. Αυτό που καταλογίζω στο Υπουργείο Παιδείας, είναι ότι τα παιδιά δεν γράφουν εκθέσεις πια, απλώς κάνουν περιλήψεις ιδεών άλλων και ότι το μάθημα που θα τα βοηθούσε για να διαμορφώσουν απόψεις για την κοινωνία , η Κοινωνιολογία, καταργήθηκε.
