Του Κώστα Παπαδημητρίου
Πολύ θα ήθελα τα δικά μας φώτα της πόλης να είχαν την ανιδιοτέλεια και αγάπη που είχαν αυτά του Τσάπλιν αλλά φοβάμαι ότι τρεμοσβήνοντας σκεπάζουν με σκότος κάθε γωνιά της ζωής μας.
Και θα τρεμοσβήνουν όσο τους αφήνουμε να μας μαθαίνουν να ζούμε μέσα στη μιζέρια, στη φθήνια και στην κακομοιριά του μικρόκοσμου μας.
Εδώ που κάποτε φύτρωναν φλισκούνι κι άγρια μέντα σπέρνουν αμορφωσιά και βαρβαρότητα. Με οδηγό την εικόνα και τους τίτλους, πουλάνε και αγοράζουν ψήφους στα ράφια των μεγαλομπακάληδων.
Ξέρουμε τα πάντα πια για τα οπλικά μας συστήματα, για κάτι χαμένους κάπου μακρυά σε ένα νησί, για το τι βρακί πρέπει να φοράμε, αλλά δεν έχουμε ιδέα για όλους αυτούς που μας κάνουν υπερήφανους, για τα δικά μας παιδιά .
– 10χρονη μαθήτρια , τρίτη στον κόσμο στο σκάκι και χάλκινο μετάλιο
– 14χρονος μαθητής, τέταρτος στον κόσμο στο σκάκι
- Πέντε μετάλλια για την Ελλάδα στην 63η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα
- Δύο Χάλκινα μετάλλια στην Ολυμπιάδα Φυσικής.
– 17χρονος Έλληνας μαθητής, πρώτος στο Τμήμα Μηχανικών του Trinity College του Πανεπιστημίου Cambridge
– 18χρονος μαθητης συγκέντρωσε 45/45 στο παγκόσμιο πρόγραμμα IB υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, τη χρονιά που έκαναν αίτηση 75.000 υποψήφιοι
– Πρώτη θέση για την φοιτητική ομάδα της Νομικής Αθηνών στον παγκόσμιο διαγωνισμό εικονικής δίκης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Και τέλος δεν υπάρχει σε όλα αυτά.
Θέατρο; Μουσική; Για τις θετικές επιστήμες που είναι γεμάτες από διακρίσεις και επιτέυγματα στην παγκόσμια σκηνή;
Αν λοιπόν υπάρχει μία «άλλη» πρόταση, ας εμπεριέχει και αυτή την όμορφη εικόνα που μας γεννά ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και ανάτασης. Και ας αφήσουμε τα ξεβρακώματα για αυτούς που χρόνια τώρα μας καταδικάζουν στο σκότος.
Χρέος όλων μας είναι να προτάσσουμε τι εμείς θα πράξουμε και όχι τι εμείς θα γκρεμίσουμε.
Γιατί αν εμείς πράξουμε σωστά, τίποτα σάπιο δεν θα μπορεί να σταθεί όρθιο. Θα γκρεμιστεί από μόνο του.
