Του Αποστόλη Ραζή, για το Καμίνι
Πριν κάμποσα χρόνια, το ’80, όντας φοιτητής, συνήθιζα να δουλεύω τα καλοκαίρια να συμπληρώνω το κατιτίς μου στον βαρύτατο οικογενειακό προϋπολογισμό. Ήρθα πατρίδα κι αμέσως βρέθηκε μια εξαιρετική δουλειά, ιδανική για νέο άσχετο, αλλά φιλομαθή και πρόθυμο: Βοηθός τοπογράφος!
Μπαμπάτσικος τίτλος και με περιεχόμενο. Κάτι σαν γεωγράφος – εξερευνητής του 19ου αιώνα στην άγνωστη Αμαζονία! Ο Bruce Chatwin μέσα μου σκίρτησε. Ουσιαστικά ήμουν ο τύπος που κραδαίνοντας, με περηφάνια το ερυθρόλευκο, επίμηκες, βαθμονομημένο όργανο το και σταδία αποκαλούμενο, καθώς και άλλα, εξίσου ερυθρόλευκα, παλούκια, βοηθούσα στις ακριβείς μετρήσεις του τοπογράφου. Μετρούσαμε με ακρίβεια μέσω αποτύπωσης τριγωνομετρικών στοιχείων, τα μαγευτικά, πλην όμως παντέρμα Μελίσσια τότε.
Υπέροχη απασχόληση, με αμοιβή και παρέα ενός πολύ αγαπητού ζεύγους συντρόφων τοπογράφων της Άννας* και του Θόδωρου. Εργοδότες-φίλοι αγαπημένοι.
Τα μεσημέρια, μετά τις μετρήσεις, τρώγαμε σ’ ένα κρυμμένο ταβερνάκι, θαμμένο στην υπέροχη ρεματιά. Η δουλειά όχι ιδιαίτερα σκληρή μιας και τα Μελίσσια τότε ήταν εξόχως αραιοκατοικημένα και με αρκετά χαμηλή βλάστηση. Γλυκό τοπίο χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και μόνο το ρέμα χάραζε και χαρακτήριζε τον τόπο. Αποτυπώναμε λοιπόν καθημερινά με σκοπό να χαρτογραφήσουμε την περιοχή για λογαριασμό, δεν θυμάμαι ποίου, και χωρίς καμιά σημασία πλέον.
Με τον δεκαπενταύγουστο τελειώσαμε τις μετρήσεις του πεδίου και οι σύντροφοι αφοσιώθηκαν στην τέχνη τους για να παραδώσουν το ταχύτερο δυνατό το ακριβές τοπογραφικό σχέδιο. Οι σταδίες, οι ράβδοι και οι χωροβάτες μπήκαν στις θήκες τους και επιστρέψαμε σπίτια μας. Σε λίγες μέρες έφευγα με το πούλμαν για Ρουμανία να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Στη Θεσσαλονίκη παραδοσιακά σταματάγαμε στο Βαρδάρη να πάρουμε τους Θεσσαλονικείς, μια αγχωμένη μπουγάτσα και την τελευταία ελληνική εφημερίδα. Τίτλος “ξύλινος” σ’ εφημερίδα των Αθηνών: «Μεγάλη φωτιά στα Μελίσσια». Οι σύντροφοι μόλις είχαν παραδώσει το τοπογραφικό…
Μετά από σαράντα χρόνια πήγα στα Μελίσσια για τη φίλη Σοφία. “Ignota terra” που θα έλεγαν και οι Λατίνοι. Άγνωστη γη κι η ρεματιά θαμμένη κάτω απ’ τις Cayenne, τα θηριώδη χαμπουργκεράδικα και τις βιλλίτσες αισθητικής πανηγυριού το μεθυσμένο ξημέρωμα. Κάπως έτσι γίνονται οι δουλίτσες, νοικοκυρεμένα!
Στο Ντράφι, στη Βαρυμπόμπη και τη Βόρεια Εύβοια, άραγε είχαν φτιάξει τοπογραφικά πριν τις τελευταίες πυρκαγιές; Είμαι βέβαιος ότι οι πυροσβέστες και οι τοπογράφοι ανοίγουν τους δρόμους της ανάπτυξης στην Ελλάδα μας, εν αγνοία τους φυσικά!
*Η Άννα μας που έγινε αργότερα γνωστή ως Κυρά της Νικαριάς, δεν είναι πια μαζί μας.
