Της Ελένης Μαριόλη
Στη γειτονιά που μεγάλωσα, η μπάλα της αλάνας αποτελούσε το κέντρο του κόσμου.
Σκασμένες μπάλες, αερόμπαλες, καραβολίδες, έβγαιναν με τον ήλιο και έμπαιναν όταν άναβαν τα φώτα στις κολώνες της ΔΕΗ και ακουγόταν η φωνή του πατέρα ή της μητέρας «μαζέψου».
Η αλάνα είχε τις δικές της λέξεις, όπως «τι φάση δικέ μου», για την γκολάρα, επίσης «δεν φταις εσύ που βλέπεις ανάποδα» για το αυτογκόλ.
Η αλάνα είχε τους δικούς της κανόνες. Την μπάλα την κυνηγάει αυτός που την πετάει. Κανόνας απαράβατος. Διότι κανένας δεν είχε την όρεξη να κυνηγάει την μπάλα σε ταράτσες, υπονόμους ή στης στριμμένης γειτόνισσας την αυλή, 9 στις 10 φορές εκεί έπεφτε. Γουστάρεις να σουτάρεις; Τράβα τώρα να μαζέψεις την μπάλα!
Μπάλα δεν έπαιξα στην αλάνα, μία-δύο φορές με φώναξαν για τερματοφύλακα. Πάντα έπαιρνα τον ρόλο του θεατή, του φιλάθλου, του μάρτυρα στους τσακωμούς, του κοριτσιού με το ιώδιο για τα σκισμένα γόνατα.
Στην αλάνα έμαθα τους κανόνες που οι άλλοι δεν τους καταλάβαιναν, τους δικούς μας κανόνες.
Με τους κανόνες της αλάνας, εκεί που δοκιμάστηκαν φιλίες για ένα φάουλ ή για ένα πέναλτι.
Στην αλάνα με κανόνες απαράβατους, με σκισμένα γόνατα, με ιδρώτα και νερό από το λάστιχο.
Στην αλάνα του Αιγάλεω με έμαθαν να κρατώ τους κανόνες και τους ρόλους.
Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς… την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.
