Ανάρτηση του πρώην μπασκετμπολίστα Δημήτρη Πανανικολάου την οποία δημοσιεύουμε με την άδεια του
Ένας πιτσιρίκος με ρώτησε πρόσφατα:
– Πώς είναι να είσαι σπουδαίος και να σηκώνεις κύπελα;
– Πώς σε λένε; Γιώργο με λένε κύριε.
– Γιώργο θα σου πω 2 σύντομες ιστορίες.
Μια κυρία γεννήθηκε σε ένα στάβλο της Ναυπάκτου, διότι δεν πρόλαβε να φτάσει στο νοσοκομείο της Πάτρας. Βγάλανε τα αιγοπρόβατα έξω και ξαπλώσανε την μητέρα της στα άχυρα να γεννήσει.
Όσο ήταν στην κοιλιά της μάνας της δολοφονήσανε τον πατέρα της στον εμφύλιο, 39 ετών. Γεννήθηκε ορφανή λοιπόν με 40 πυρετό. Δεν ήταν φαβορί να ζήσει, της κάνανε αεροβάφτιση για να μην φύγει αβάφτιστη και τελικά την έσωσε το φιλόπτωχο ταμείο Ναυπάκτου.
Μεγάλωσε με κακουχίες, αρίστευσε και έγινε δασκάλα. Γνώρισε ένα κύριο.
Εκείνος έκανε 4 χλμ καθημερινά πήγαινε – έλα, όταν ήταν παιδί, από το Ριζοβούνι Πρεβέζης στο Θεσπρωτικό Πρεβέζης, ξυπόλυτος.
Αρίστευσε και πέρασε στις πανελλήνιες να γίνει δάσκαλος διαβάζοντας με κεριά σε ορεινό χωριό γιατί δεν είχε ρεύμα.
Η κυρία είναι η μητέρα μου και ο κύριος ήταν ο πατέρας μου και δεν είχαν κύπελλα στο σπίτι.
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ είμαι σπουδαιότερος από τους γονείς μου;
Η αναγνωρισιμότητα και τα προσόντα με τα οποία γεννιέται ένας άνθρωπος δεν μεταφράζονται απαραίτητα σε σπουδαιότητα.
Είναι αλήθεια ότι η αναγνωρισιμότητα μπορεί απλά να αναδείξει τα καλά (και τα κακά) στοιχεία ενός ανθρώπου, αλλά δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε σπουδαιότητα.
Ενώ η σπουδαιότητα σίγουρα δεν συνορεύει απαραίτητα με την αναγνωρισιμότητα.
Βάλε σαν στόχο λοιπόν Γιώργο να γίνεις οπωσδήποτε σπουδαίος και όχι σαν στόχο να γίνεις οπωσδήποτε “διάσημος”.
