Γράφει η Αγγέλικα Σαπουνά
Βραδιές πανσελήνου, με αφρικανική σκόνη, ξύλο στη βουλή μεταξύ φασιστών, γκρίνιες και αγωνίες συναδέλφων εκπαιδευτικών από την υποκριτική «αξιολόγηση» ως την διάσημη πλέον «ενδοσχολική βία» που ενδημεί και καλά μεταξύ εφήβων ενώ στον κόσμο των ενηλίκων όλα αγγελικά πλασμένα, και διορθώνω εκθέσεις με θέμα τη Μόδα – ναι στο θεό σας, είναι «θεματική» ενότητα για λυκειόπαιδα, σύμφωνα με το εγκεκριμένο πρόγραμμα των σοφών αυτής της χώρας – τελειώνει κι η σχολική χρονιά, βλέπεις. Δεν με πειράζει η διόρθωση, η βαθμολόγηση πάντα μ’ εξοντώνει, ποτέ δεν έμαθα να βαθμολογώ και πάντα η γλώσσα κι η λογοτεχνία είναι το δυσκολότερο μου μάθημα, το πιο οδυνηρό κι αγαπημένο, από τότε που ήμουν εγώ δεκάξη χρονών και για πάντα…
Κι ενώ αγκομαχάω, πέφτω σ’ αυτό το κείμενο που με χτυπάει στο πρόσωπο σαν απρόσμενο μπουρίνι μέσα στον καύσωνα, κι όλα αλλάζουν. Ένα κείμενο που γράφτηκε στο σχολείο, όχι στο σπίτι, από ένα ήσυχο, ευγενικό, φιλότιμο δεκαεξάχρονο, που στην αρχή της χρονιάς δυσκολευόταν ν’ αναλύσει «τις αρετές του διαλόγου» και χθες έγραψε ως επίλογο για τη «μόδα» αυτό – σας το αφιερώνω για να θυμόμαστε πάντα ότι υπάρχει ελπίδα:
«… Στη σημερινή μας εποχή, τώρα που όλοι οι άνθρωποι είναι προσκολλημένοι σ’ ένα κινητό, όσο και να το αρνούνται, είναι πια αδύνατο να ξεφύγει κανείς από τον λοιμό της μόδας. Στο τέλος, οι πραγματικά επιτυχημένοι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα ζουν εκτός της μόδας, ενώ στήνουν τις βάσεις για τις δικές τους μόδες, για τους πληβείους του μέλλοντος».
ΥΓ. Στο εξώφυλλο ο Σίσυφος, αγαπημένος πίνακας του αγαπημένου μου Γιώργου Σαπουνά, αφιερωμένος εξαιρετικά στους παρεξηγημένους νέους του σήμερα.
