Ανάρτηση της Γιάννας Κούκα, δημοσιεύουμε με την άδεια της
Ίσως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε απόρριψη τι σημαίνει, απόρριψη από σύντροφο, απόρριψη από μάνα-τροφό, απόρριψη της εαυτής μας, αν λίγο διαβάσουμε την ιστορία της γλύπτριας. Της όμορφης Καμίλ Κλοντέλ. Που την θεώρησαν ή την χειρίστηκαν τόσο μέσα στην ευαλωτότητά της να ζει ως η σκιά. Ως η σκιά κάποιου.
Κι ίσως έτσι μπορέσουμε να κατανοήσουμε πως αυτά τα τρομερά δεν συμβαίνουν μόνο σε γυναίκες καθημερινές, σε γυναίκες “ατάλαντες”, σε γυναίκες που δεν είναι “σαν εμάς”. Που δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Μπορούν να συμβούν σε όλες. Έτσι απλά μπορούμε να είμαστε εμείς.
Σκιά. Έζησε ως σκιά του. Έτσι είπαν πολλοί. Κάτω από το βάρος του ονόματός του. Της αναγνωρισιμότητας του. Μαθήτρια του. Μοντέλο του. Ερωμένη και μούσα του. Παρατημένη του. Εγκαταλελειμμένη του. Το όνομά του: Ογκίστ Ροντέν.
Εκείνη μη αποδεχτή από μάνα. Την ήθελε αγόρι. Την ήθελε ήσυχη. Να μην έχει την ανήσυχη φύση της. Να μην επαναστατεί με τον καθωσπρεπισμό της εποχής. Την αρνήθηκε. Ως το τέλος την αρνήθηκε.
Ταλαντούχα. Στα 17 της τον γνωρίζει τον γλύπτη Ροντέν. Και την διδάσκει. Εκείνος είναι ήδη γνωστός. Εκείνη σχεδόν παιδί. Ερωτεύεται τον “κύριο Ροντέν” όπως τον αποκαλούσε. Τον μέντορά της. Ερωτεύεται την “δεσποινίδα Κλοντέλ”. Την μούσα του. Και ζουν το πάθος.
Εκείνος δημιουργεί. Εκείνη δημιουργεί επηρεασμένη από τα δικά του έργα. Δεν έμειναν ποτέ μαζί. Ήταν πάντα η “ερωμένη” του. Χωρίζουν. Εκείνος συνεχίζει, μένει με μια άλλη γυναίκα. Εκείνη αρχίζει και σμιλεύει. Φτιάχνει άπειρα σκίτσα που ήταν οι άνθρωποι που συναντούσε στους δρόμους. Τα κάνει μικρά γυμνά γλυπτά. Γυμνά όπως ήξερε πως θα τα ήθελε ο Ροντέν.
Και ύστερα εκείνη χάθηκε. Στο τρομακτικό ταξίδι του μυαλού της. Ζει ως φτωχοδιάβολος. Ως καταραμένη. Ψάχνει φαγητό από τα σκουπίδια. Καταστρέφει ό,τι φτιάχνει. Τα κατέστρεψε όλα. Απομονώνεται. Κλεισμένη σε ένα βρώμικο διαμέρισμα. Με τις γάτες της. Εγκλεισμός. Ζητείται από την οικογένειά της ο εγκλεισμός της. Διάγνωση σχιζοφρένεια. Η μάνα συνεχίζει να την αρνείται. Ακόμη κι όταν υπήρχαν σημεία βελτίωσης της, ακόμη κι όταν οι γιατροί της γνωμάτευσαν πως μπορεί να επανενταχθεί εκείνη την αρνήθηκε. Ακόμη κι όταν της είπαν πως δεν αποτελεί κίνδυνο για τους άλλους. Ακόμη κι όταν η Καμίλ την ικέτεψε, της είπε “ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι”, εκείνη την αρνήθηκε. Δεν υπήρχε κανένας.
Μόνο ο αδελφός της την επισκέπτεται. Ο αδελφός της ο “Μικρέ μου Πολ”.
Πεθαίνει έγκλειστη. Τριάντα ολόκληρα χρόνια ιδρυματοποιημένη. Θάβεται στο κοιμητήριο του ψυχιατρείου. Δεν τη συνοδεύει κανείς. Μόνη, εγκαταλελειμμένη, προδομένη και ατυχής.
Μεταξωτή μου Καμίλ. Ma petite Camille.
Καμμία μας, σκιά κανενός!
