Επιμέλεια κειμένου: Πάνος Οσταδημήτρης
Την άνοιξη του 1939 ο Χίτλερ εξέδωσε νόμο με τον οποίο υποχρέωνε όλα τα αγόρια ηλικίας δεκατεσσάρων έως δεκαοκτώ να γίνουν μέλη της «Χιτλερικής Νεολαίας» και τα κορίτσια της «Ομοσπονδίας Κοριτσιών Γερμανίας».
Αγόρια και κορίτσια ήταν υποχρεωμένα να πειθαρχούν σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής: μιλιταριστικό, συντηρητικό, συγκεντρωτικό, αντικαπνιστικό, ελιτίστικο απαξιωτικό και ρατσιστικό απέναντι σε κάθε τι το διαφορετικό. Τον νόμο αυτό ακολούθησε μια σθεναρή νεανική αντίσταση ενάντια στην ισοπέδωση και την ευθυγράμμιση των πάντων στη σιδερόφραχτη πειθαρχία του ναζισμού.
Με αφετηρία το Αμβούργο, πυρήνες νέων, από τη μεσαία και ανώτερη κυρίως τάξη, άρχισαν να πυκνώνουν τις χαλαρά οργανωμένες και αρχικά απολιτικές ομάδες των Swing Kids. Αυτά τα παιδιά παρουσίαζαν μια εικόνα που θεωρούνταν πραγματικό σκάνδαλο για τους εθνικοσοσιαλιστές.
Τα αγόρια είχαν μακριά μαλλιά και όχι κοντά στρατιωτικά κουρέματα, φορούσαν σπορ αγγλικά τζάκετ, παπούτσια με κρεπ σόλες και κρατούσαν ομπρέλες στα χέρια, σύμφωνα με τη μόδα που είχε καθιερώσει ο τότε βρετανός υπουργός εξωτερικών Άντονι Ήντεν.
Τα κορίτσια είχαν ελεύθερα μακριά μαλλιά και όχι τις αυστηρές κοτσίδες των κοριτσιών της Ομοσπονδίας και αψηφώντας τις απαγορεύσεις έβαφαν τα μάτια, τα χείλη και τα νύχια τους. Ακόμα πιο ακραία θεωρούνταν η νέγρικη μουσική της ζούγκλας, που προτιμούσαν.
Η ηχογραφημένη από αφρο-αμερικανούς hot jazz θεωρούνταν από τους ναζί ότι είχε ξεπουληθεί στους Εβραίους. Όλα τα μέτρα του Ράιχ, όπως οι περιπολίες του Μουσικού Τομέα στα μπαρ για να ανακαλύψουν νέους που διασκεδάζουν στους ρυθμούς του swing και να ειδοποιήσουν την Γκεστάπο ή το διάταγμα του Χίμλερ που απαγόρευε το χορό των έφηβων μετά τις εννιά το βράδυ, δεν σταμάτησαν τη διάθεση της νεολαίας να αποδράσει από τη ναζιστική παράνοια με όχημα το χορό και το τραγούδι.
Οι νέοι αντιστεκόμενοι σε ένα καθεστώς πολιτισμικής τρομοκρατίας, υιοθετώντας συγκεκριμένους, συνθηματικούς κώδικες ενδυμασίας και συμπεριφοράς με τους οποίους δήλωναν την πλήρη περιφρόνησή τους στην κυρίαρχη ιδεολογία, συνέχισαν να βγαίνουν από τα σπίτια τους, συγκεντρώνονταν με φορητά γραμμόφωνα και δίσκους σε μέρη κωδικοποιημένα και μυστικά για τα αυτοσχέδια πάρτι τους, χόρευαν με σκανδαλώδη τρόπο στους ήχους του Λούις Άρμστρονγκ και του Τσάρλι Πάρκερ. Τα swing kids εξαπλώθηκαν σε όλη την κατακτημένη Ευρώπη. Στη Βιέννη ονομάζονταν schlurfs, στην Πράγα potapki, στο Παρίσι zazous.
Στις 14 Ιουνίου 1942, παρακρατικές ομάδες στάλθηκαν από τις αρχές στο Καρτιέ Λατέν και το προάστιο Νεϊγύ, όπου σύχναζαν οι zazous για να τους διαλύσουν και να τους κουρέψουν επί τόπου.
Η κόντρα κορυφώθηκε όταν άρχισαν να φοράνε κίτρινα αστέρια στο πέτο τους, χλευάζοντας την πρακτική των Αρχών να επιβάλλει στους εβραίους να φορούν στο πέτο το αστέρι του Δαβίδ. Το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με συλληφθέντες zazous.
Το 1993 προβλήθηκε κινηματογραφική ταινιά με τίτλο Swing Kids
