Γράφει για το Καμίνι η Γωγώ Φούκα – Γιαγια
Φωτογραφία εξωφύλλου από το αρχείο της ΕΡΤ: «Πρώτη αεροπορική έκθεσις Αθηνών 1932»
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 100 χρόνια από την ίδρυση “του δικού μου χωριού”, της Νέας Ιωνίας.
100 χρόνια από τότε που κάποιοι πρόσφυγες της Σμύρνης (και όχι μόνο) έφτιαξαν καταυλισμό εκεί που σήμερα βρίσκεται η οδός Κ. Βάρναλη και αποφάσισαν να συνεχίσουν και να προκόψουν.
100 χρόνια από τότε που ένας ιερέας είπε “θα χτίσουμε την εκκλησία μας με τις εικόνες που φέραμε” και η πρώτη εικόνα ήταν των Αγίων Αναργύρων, και για τον λόγο αυτό είναι και οι Πολιούχοι μας.
Επέτειος λοιπόν των 100 χρόνων και θυμάμαι τους ανθρώπους από τη Μικρασία που αγάπησα: την κυρά Μπέμπα, μια γιαγιά που στο μυαλό μου έρχεται σαν τη “Λωξάντρα”, τον παππού Μίλτο και τη γιαγιά Σοφία (παππούδες της φίλης μου) και τη γιαγιά Αθανασία που έμενε ακριβώς κάτω από το σπίτι μου και μου διηγήθηκε δεκάδες ιστορίες από τη Σμύρνη (πριν και μετά), μεταξύ αυτών και το πώς ιδρύθηκε η γειτονιά μας.
Σ’ αυτά τα 100 χρόνια οι Μικρασιάτες πέρασαν δύσκολα. Κατηγορήθηκαν, λοιδορήθηκαν, έγιναν αντικείμενο διενέξεων, ενσωματώθηκαν, αλλά δεν αφομοιώθηκαν.
Μας έφεραν αρώματα, μπαχαρικά, φαγητά, γλυκά, μουσικές (αχ το κανονάκι!), ιστορίες αληθινές, άλλοτε γλυκές, άλλοτε πικρές ,άλλοτε αστείες, άλλοτε πικάντικες μακριά από το μικροαστικό συντηρητικό πνεύμα που επικρατούσε στη μαμα- Ελλάδα.
Μας έφεραν ακόμα γνώσεις και τους χρωστάμε την άνθιση της ταπητουργίας και της υφαντουργίας, με τις οποίες δημιουργήθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας για προσφυγές και μη, όπως η γιαγιά μου.
Στα 100 χρόνια που πέρασαν οι “πρόσφυγες” σταμάτησαν να είναι”πρόσφυγες”. Πείσμωσαν, δούλεψαν πολύ, πρόκοψαν, τους αγαπήσαμε, μας αγάπησαν, μας πρόσφεραν μπαχαρικά που έκαναν τη ζωή (και όχι μόνο την κουζίνα μας) πιο νόστιμη.
Πίσω όμως , δεν γύρισαν ποτέ…
