Γράφει ο Αποστόλης Ραζής
Οι ανθρώπινες κοινωνίες αποτελούν ένα ανεξάντλητο εργαστήριο ποικιλομορφίας κοινωνικών κατηγοριών και διακρίσεων. Η εξέλιξη στο χρόνο, στον τόπο και στις συνθήκες εξυπηρετεί ουσιαστικά τις ανάγκες που είναι κοινές για σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Οι περισσότερες όπως, ας πούμε η ανακάλυψη τροφής, η αναπαραγωγή, η διασφάλιση κατοικίας, ικανοποιούνται μέσα από διαδικασίες κοινές κατά το μάλλον ή ήττον.
Υπάρχει και μία που ενώ επηρεάζει τις παραπάνω ανάγκες με πολλούς τρόπους δεν ικανοποιείται μέσω κοινών μηχανισμών. Είναι η λεγόμενη κοινωνική κινητικότητα.
Υπάρχουν κάποιοι κοινώς αποδεκτοί μηχανισμοί όπως ο πλουτισμός (θεμιτός ή και αθέμιτος), οι επιγαμίες, η κοινωνική λεγόμενη καταξίωση όπου μέσω των ενεργειών και της αλληλεπίδρασης του υποκειμένου ανοίγονται δρόμοι κοινωνικής μετακίνησης προς τα πάνω.
Η παντοειδής εξουσία, πάντα γύρω από τους φορείς της, δημιουργεί έναν κύκλο για διάφορους λόγους, βασικότεροι των οποίων είναι η διάχυση ελπίδας, ασαφούς σκοπού σε όποιον είναι έτοιμος και πρόθυμος να πιστέψει. Οι επιχειρηματίες το χρησιμοποιούν κατά κόρον.
Δημιουργούν εκείνα τα στελέχη που κρατούν «κοντά τους», συνήθως με ένα μέτριο ή μικρό μισθό αλλά του δίνουν την ψευδαίσθηση της συναπόφασης, της οικειότητας και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Οι ηγέτες, αντίστοιχα, συνειδητά ή ασυνείδητα αφήνουν να δημιουργηθεί σαφώς ένας αντίστοιχος κύκλος γύρω τους που άλλοτε το αποκαλούσαν αυλή και σήμερα είναι απλώς ο «κύκλος Του» Η τόνωση του εγώ, των ανασφαλών ηγετών, είναι στην πλειονότητα η κύρια ωφέλεια αλλά και διάχυση γοήτρου.
Ο συγχωρεμένος ο Στάλιν λάτρευε τη διαδικασία, όπως, ο Κιμ Γιονγκ Ουν κι άλλοι Ρωμαίοι, βυζαντινοί, Γερμανοί αυτοκράτορες κλπ. Από την άλλη μεριά αυτός ο εσμός που επωφελείται της γειτνίασης με την εξουσία υπακούει σε αυστηρά δομημένη ιεραρχία ανάλογα με την επιδίωξη του.
Είναι ακριβώς σαν τις μύγες και άλλα παράσιτα που μαζεύονται στο απευθυσμένο του αλόγου για να ωφεληθούν των πρωκτικών του εκκριμάτων και περιτριμμάτων. Ο πλησιέστερος τρώει το μεγαλύτερο και πλέον ζουμερό μεζέ. Τόσο απλά. Στον ηγέτη την αντίστοιχη πανίδα, την αποκαλούμε «κωλοτριβάμενους». Οι πλησιέστεροι ρουφάνε τον καλύτερο μεζέ κι όσο απομακρύνονται από την κορυφή, τρέφονται με δόξα και selfies. Οι «μεζές» μπορεί να είναι διορισμός σε θέση προνομίων, ανακήρυξη υποψηφίου, προώθηση σε έμμισθη κομματική θέση, «βόλεμα» τέκνου κλπ, «ων ουκ έστι αριθμός».
Οι κωλοτριβάμενοι ενώ στην αρχή αρκούνται στην επίνευση και τα χαμόγελα του αρχηγού κατόπιν, σαν την ψείρα που βγαίνει στο γιακά» απαιτούν όλο και περισσότερα. Τι κι αν ο αρχηγός στερέψει; Αυτοί έχουν στόχους να πραγματώσουν, πρέπει να κινηθούν κοινωνικά. Έχουν δουλειές και δουλίτσες αυτοί μαζί με την επόμενη πρωκτική οδό που θα «τριφτούν…».
Όλοι μαζί λοιπόν, μαζί με τους μικροκωλοτριβάμενους «ρίχνουν τον αδοκίμως τερματίσαντα αρχηγό με «τρόπο που να φαίνεται σαν ατύχημα» και εκλέγουν έναν εξ’ ίσου λαμπερό ηγέτη παχιό παχιό (που θα λέγε ο Βέγγος) με πολλά οφέλη για τους παραγωγούς εκκρίματος και περιτριμμάτων.
Για δε τους κωλοτριβάμενους μικρούς και μεγάλους τα προφανή οφέλη είναι παγκοίνως γνωστά. Έρχεται μια πολλά υποσχόμενη εποχή για τα παράσιτα και την πανίδα του κώλου. Οι λοιποί ψιλοί ας χαθούν στη λήθη των υψιπετών ψευδαισθήσεων.
Κι έζησαν αυτοί πολύ καλά κι εμείς χειρότερα!
Οιαδήποτε ομοιότης με παραμύθια όπως φερ’ ειπείν αριστερά και Σ.Ε.Β., ή αλήθειες του σήμερα, είναι εντελώς συμπωματική.
